Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Καγχασμούς προκάλεσε η εκλογή του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο για μία ακόμη θητεία του ως προέδρου της Ιταλίας. Αιτία της πολιτικής θυμηδίας δεν είναι ούτε η προσωπικότητα του Ναπολιτάνο
ούτε το προχωρημένο της ηλικίας του - ειρήσθω εν παρόδω ότι αν
ολοκληρώσει αυτήν τη θητεία του που μόλις άρχισε θα είναι 94 ετών!
Η επανεκλογή του Ναπολιτάνο ορθά εκτιμήθηκε ως απεγνωσμένη προσπάθεια του ιταλικού πολιτικού κατεστημένου να διασώσει τον εαυτό του
και μόνο τον εαυτό του, μετά την παταγώδη αποτυχία του να εκλέξει
Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι προταθέντες υποψήφιοι από τον ηγέτη του
υποτιθέμενου κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι απερρίφθησαν μετά βαΐων και κλάδων
όχι απλά από τους πολιτικούς αντιπάλους του κόμματος αυτού αλλά και από
πάνω από... 100 (!) βουλευτές του ίδιου του Δημοκρατικού Κόμματος, στη
μυστική ψηφοφορία που έλαβε χώρα στο κοινοβούλιο.
Ακριβώς αυτή η παράμετρος της εσωτερικής σύγκρουσης στο Δημοκρατικό Κόμμα έκανε
να πέσει στην πολιτική γκιλοτίνα και το κεφάλι του ίδιου του αρχηγού
των Δημοκρατικών, του Μπερσάνι, ο οποίος φαινόταν κοινοβουλευτικά
πανίσχυρος ελέω του απίστευτα καλπονοθευτικού ιταλικού εκλογικού συστήματος.
Υπενθυμίζουμε ότι το σύστημα αυτό δίνει στον πρώτο συνασπισμό ή κόμμα, ανεξαρτήτως ποσοστού, το... 54% των εδρών της ιταλικής Βουλής - δηλαδή τις 340 από τις 630 συνολικά βουλευτικές έδρες! Ετσι ο Μπερσάνι, ο οποίος πέρασε στις εκλογές τον δεξιό συνασπισμό του Μπερλουσκόνι κατά μόλις 0,36%, πήρε 340 έδρες και ο Μπερλουσκόνι... 124!!!
Αυτή η εντελώς τεχνητή κοινοβουλευτική
παντοδυναμία όμως κατέρρευσε στην εκλογή προέδρου, με αποτέλεσμα ο
Μπερσάνι αντί να γίνει πρωθυπουργός, να γίνει... συνταξιούχος της
πολιτικής! Αυτό που έχει σημασία είναι ότι επανεκλέγοντας τον Ναπολιτάνο, το ιταλικό πολιτικό κατεστημένο αμύνεται με νύχια και με δόντια και αρνείται να εκχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας στις νέες δυνάμεις της πολιτικής που
αναδύονται εξαιτίας των συνθηκών της κρίσης. Είναι αξιοθρήνητη ιδίως η
Κεντροαριστερά, η οποία αφενός αναδεικνύεται σε πρωταρχικό πυλώνα της υποτέλειας της Ιταλίας στη Γερμανία και αφετέρου στέκεται εμπόδιο σε κάθε είδους ανανέωση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μεν Μπερσάνι προσπάθησε να προωθήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας
μέχρι και τον αλήστου πολιτικής μνήμης Ρομάνο Πρόντι, ενώ ο Τζόρτζιο
Ναπολιτάνο δεν κρύβει την προσπάθειά του να προωθήσει στην πρωθυπουργία
έναν άλλο «πολιτικό βρικόλακα», τον 75χρονο πλέον Τζουλιάνο Αμάτο, που είχε διατελέσει και πρωθυπουργός της Ιταλίας πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια!
Οπως και να έχει το πράγμα, είναι σίγουρα λυπηρό να βλέπει κανείς ένα ακόμη κεντροαριστερό κόμμα στην Ευρώπη να διαλύεται
λόγω της εθελοδουλείας της ηγεσίας του προς τη Γερμανία - πόσω μάλλον
που στο Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας συμμετέχουν και όσοι έχουν
απομείνει από εκείνους που κάποτε ανήκαν στο ιστορικό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Η δεξιά πτέρυγα του κόμματος αυτού κινείται για να προωθήσει στην ηγεσία του τον 38χρονο Ματέο Ρέντσι, δήμαρχο της Φλωρεντίας, σε αντικατάσταση του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, από τον οποίον είχε σαρωθεί όταν προ μηνών διεκδίκησε την αρχηγία.
Τώρα όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί
άλλαξαν και στη χώρα και στο Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Ματέο Ρέντσι δεν έχει
καμιά αναστολή να συνεργαστεί με τον Μπερλουσκόνι, πράγμα που είναι
βέβαιο ότι θα προκαλέσει διασπάσεις στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Φυσικά, ο Ρέντσι θέλει να αποφύγει πάση θυσία νέες βουλευτικές εκλογές,
γιατί σε αυτές είναι βέβαιο ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα συντριβεί και η
μπερλουσκονική Δεξιά θα βγει σίγουρα πρώτη, οπότε ενδεχομένως να μη
χρειάζεται τον Ρέντσι ούτε ως «τσόντα» για να εξασφαλίσει πλειοψηφία και
στη Γερουσία.
Αν δεν γίνουν εκλογές, τουλάχιστον τυπικά, ο Ρέντσι θα έχει τον πρώτο λόγο και θα γίνει αυτός πρωθυπουργός,
αν καταφέρει να πάρει την αρχηγία των Δημοκρατικών, πράγμα πολύ πιθανό,
και δεν του φύγουν πάνω από... εκατό δικοί του βουλευτές! Μέσα σε αυτό
το απίθανο «τουρλουμπούκι» πρέπει να θεωρείται βέβαιη η διάσωση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι,
όπως και η εγκατάλειψη στην πράξη εκ μέρους του των δυναμικών θέσεών
του κατά του ευρώ και της Γερμανίας, παρόλο που αυτές ακριβώς οι θέσεις ανέβασαν ραγδαία την πολιτική απήχηση και επιρροή του από το 8% των δημοσκοπήσεων στο 29% των εκλογών! Αν τελικά σχηματιστεί κυβέρνηση με τη στήριξη του Μπερλουσκόνι, θα πρόκειται για προσωπικό του πολιτικό θρίαμβο.
Από εκεί και πέρα, όποια κυβέρνηση και
αν συγκροτηθεί, αποκλείεται να μακροημερεύσει, γιατί η ιταλική
Κεντροαριστερά είναι καταδικασμένη σε πολιτικό θάνατο και ο Μπέπε Γκρίλο
καιροφυλακτεί.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
