Λεωνίδας Βατικιώτης(Πριν, 21.7.2013)
Αρνήθηκε να συζητήσει ο Σόιμπλε το νέο κούρεμα του χρέους
Με οριακή πλειοψηφία 152 ψήφων, από 155
βουλευτές που αποτελούν τις κοινοβουλευτικές ομάδες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ,
ψηφίσθηκε την Τετάρτη το πολυνομοσχέδιο το οποίο απαίτησαν οι δανειστές
για να ανοίξει ο δρόμος για την χορήγηση της πρώτης δόσης της …δόσης των
6,8 δισ. ευρώ. Ήσσονος σημασίας αλλαγές που ενσωματώθηκαν την τελευταία
στιγμή για να εκτονώσουν τις αντιδράσεις των κυβερνητικών βουλευτών δεν
αναιρούν την βασική κατεύθυνση του μίνι μνημονίου που αποτελεί
νόμο-τομή στην σύγχρονη πολιτική ιστορία από τη στιγμή που εγκαινιάζει
τις σωρηδόν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Πρακτική που θα γενικευτεί το
επόμενο διάστημα στο βωμό της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος, που με
την σειρά του θα επιτρέψει (σύμφωνα πάντα με τις αυταπάτες της
κυβέρνησης) μια ευνοϊκή στάση της Γερμανίας στο πλαίσιο των διευθετήσεων
που θα πολύ σύντομα θα γίνουν με επίκεντρο το ελληνικό δημόσιο χρέος,
περιλαμβάνοντας σε κάθε περίπτωση και κούρεμα, δηλαδή διαγραφή μέρους
των δανειακών υποχρεώσεων. Προοπτική που ουδόλως επηρεάζεται από τις
δηλώσεις του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, βάσει
των οποίων αποκλείεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η ουσία προφανώς δεν έγκειται στο ότι ο ντε φάκτο υπουργός
Οικονομικών της Ευρώπης δεν γνωρίζει τι μέλλει γεννέσθαι. Τέσσερις είναι
οι λόγοι που οδήγησαν τον Σόιμπλε να αποκλείσει το ενδεχόμενο του
κουρέματος δηλώνοντας τα ακόλουθα εξαιρετικά προσβλητικά λόγια, χωρίς να
πάρει την δέουσα απάντηση: «εάν συζητάτε για κούρεμα πέρα από το
53% στον ιδιωτικό τομέα, δεν το συζητάμε καθόλου. Εάν μιλάτε για κούρεμα
στον μηχανισμό στήριξης, τότε είμαστε εντελώς αντίθετοι. Εφόσον
παίρνετε βοήθεια και μιλάτε για κούρεμα, τότε είσαστε ψεύτες. Εάν
συνεχίσετε, αυτή η κατεύθυνση δεν είναι σωστή». Ο πρώτος
λόγος σχετίζεται με την πίεση που ήθελε να ασκήσει στην ελληνική πλευρά
ώστε να μην χαλαρώσει την πολιτική εξοντωτικής λιτότητας, όπως έχει
ποσοτικοποιηθεί με τον στόχο της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος
ύψους 0,6% του ΑΕΠ στο τέλος του τρέχοντος έτους. Πρόκειται για στόχο
που αποκλείεται να υλοποιηθεί όπως φάνηκε κι απ’ την πορεία των δημόσιων
εσόδων το πρώτο εξάμηνο. Θεού ωστόσο θέλοντος, δηλαδή Τρόικας,
ενδέχεται να επιτραπεί η αναγκαία δημιουργική λογιστική που θα εμφανίσει
το κρυφό αντικείμενο του πόθου Τρόικας και συγκυβέρνησης, το
δημοσιονομικό πλεόνασμα, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να ανακράξει
«νεκικήκαμεν». Τι κι αν για να γίνει αυτό θα έχουν απολυθεί δεκάδες
χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και θα έχουν κλείσει ακόμη και δομές όπως η
τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση; Πρόκειται για παράπλευρες απώλειες,
χώρια του ότι η κρίση είναι και ευκαιρία. Όχι μόνο για τα ιδιωτικά ΙΕΚ
Ακμή κι όσα άλλα θα επωφεληθούν των νεοφιλελεύθερης έμπνευσης κουπονιών
με τα οποία θα επιδοτούνται οι σπουδαστές, αλλά και για τα γερμανικά
κέντρα επαγγελματικής εκπαίδευσης, τα οποία ο γερμανός υπουργός
Οικονομικών δεν δίστασε να διαφημίσει κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα!
Επιπλέον δεινά θα φέρει για τους εργαζόμενους η νέα «βοήθεια»
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ο Σόιμπλε έκλεισε βίαια την συζήτηση
για το κούρεμα του δημόσιου χρέους σχετίζεται με την προεκλογική περίοδο
που διανύει η Γερμανία. Οποιαδήποτε δημόσια σχετική συζήτηση αυτή τη
στιγμή θα γυρίσει μπούμερανγκ για τους Γερμανούς συντηρητικούς,
δεδομένου του ρατσιστικού κλίματος που έχουν δημιουργήσει εναντίον της
Ελλάδας σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν το γεγονός ότι τα χρήματα των
Γερμανών φορολογούμενων στήριξαν την Ντόιτσε Μπανκ κι όχι τα ελληνικά
νοσοκομεία που πρόκειται να κλείσουν με βάση τον κυβερνητικό σχεδιασμό.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο η Γερμανία αποκλείει το κούρεμα
σχετίζεται με τον ανταγωνισμό της απέναντι στο ΔΝΤ. Το ερώτημα για το
ελληνικό δημόσιο χρέος δεν έγκειται στο αν θα κουρευτεί ή όχι αλλά στο
ποιος θα υποστεί τις απώλειες. Η Γερμανία λέγοντας «ξεχάστε το κούρεμα»
διαμηνύει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού «ξεχάστε το κούρεμα στο δικό
μας χρέος». Έτσι το μπαλάκι πετιέται στο ΔΝΤ, που κι αυτό με την σειρά
του έχει κάνει σαφές ότι αν ένα χρέος δεν κουρεύεται, εξ ορισμού, είναι
το χρέος του ΔΝΤ.
Τέλος, ο τέταρτος λόγος που ώθησε τον μισητό εκπρόσωπο του Τέταρτου
Ράιχ να κλείσει την σχετική συζήτηση συνδέεται με την πρόθεση των
Γερμανών να αποκλείσουν από τις σχετικές συζητήσεις για τους όρους του
κουρέματος την ελληνική πλευρά. Η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, όπως έγινε
και πέρυσι με την κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, όλη μαζί πια κι όχι μόνος
του ο επικεφαλής της θα πάρει με το σπαθί της το ρόλο που αναγνώρισε για
τον εαυτό του ο πρωθυπουργός κατά το διάγγελμά του. Ρόλος που επάξια
τους ανήκει από τη στιγμή που δεν είπαν λέξη για τις γερμανικές
επανορθώσεις, υπακούοντας σαν πιστές σκυλίτσες στις οδηγίες που είχε
δώσει το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών πολλές μέρες πριν…
Από την άλλη είναι δεδομένο ότι όχι μόνο το δημόσιο χρέος κινείται σε
ανεξέλεγκτη τροχιά αλλά κι ότι οι αποκλίσεις που ήδη διακρίνονται
απαιτούν επιπλέον χρηματοδότηση. Οι εκτιμήσεις για το μέγεθος του
χρηματοδοτικού κενού αποκλίνουν σημαντικά. Γερμανική εφημερίδα,
επικαλούμενη πηγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το υπολόγισε σε 10 δισ.
ευρώ. Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες το ανέβασαν στα 50 δισ. ευρώ,
κάνοντας ωστόσο λόγο για μέχρι το 2015. Η ελληνική πλευρά από την άλλη,
προσθέτοντας μια δόση ελαφρότητας στην αντιπαράθεση και μένοντας πιστή
στο ρόλο που προαναφέραμε, αρνήθηκε εντελώς την ύπαρξη χρηματοδοτικού
κενού με δηλώσεις του ίδιου του Γ. Στουρνάρα! Ο υπουργός Οικονομικών
μάλιστα έφτασε να καμαρώνει από το βήμα της Βουλής που «έχουμε πάρει
μέχρι στιγμής 240 δισ. ευρώ συν τα χρήματα των τραπεζών». Προφανώς
τσάμπα, από τους κουτόφραγκους…
Η σιωπή που τηρεί η ελληνική πλευρά σχετίζεται με τα δρακόντεια μέτρα
λιτότητας, ένα σούπερ Μνημόνιο, τα οποία θα συνοδεύσουν όχι μόνο το
κούρεμα αλλά ακόμη κι ένα νέο δάνειο το οποίο δεν απέκλεισε ο Σόιμπλε
μιλώντας από την Αθήνα. Το υπολόγισε μάλιστα στα 11,1 δισ. ευρώ. Ποσό
που συμπίπτει με τις επιπλέον χρηματοδοτικές ανάγκες για την επόμενη
διετία, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Τα νέα δεινά που θα συνοδεύσουν το νέο δάνειο
υπογραμμίζουν την ανάγκη παύσης πληρωμών και διαγραφής του δημόσιου
χρέους, στο πλαίσιο μονομερών ενεργειών και χωρίς φυσικά καμία
συνεννόηση με τους δανειστές.
