Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ.Συν.», χθες: «Δε θα ξαναπάω να
δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των
μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013):
«Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την
πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και το σχόλιό της: «Το μόνο
σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το
μουσικό στίγμα του σ' αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας». Πάντα
καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά,
θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης
φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια:
Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς
που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν.
Πού να ακούσω
εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δε
συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δε μου είναι και τόσο ξένος,
πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).
Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στους τραγουδοποιούς που κομπάζουν για
την αντιεξουσιαστική – εναλλακτική τους, τάχα, στάση και συμπεριφορά
στον χώρο δημιουργίας τους, εν προκειμένω στους Μαχαιρίτσα, Σταρόβα,
Στόκα, που τραγούδησαν για τους εφοπλιστές την ώρα που οι κύριοι αυτοί
εφοπλιστές είχαν επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στο νησάκι της
Σχοινούσας, απαγορεύοντας την κίνηση ανθρώπων και οχημάτων προκειμένου
να μην εμποδιστεί η κίνηση των καλεσμένων στον γάμο βλασταριών τους. Πώς
ανέχτηκαν οι μουσικοί της αμφισβήτησης τη φασιστική συμπεριφορά των
κολαούζων των εφοπλιστών;
Αλλά το ερώτημα πρέπει να τεθεί ως εξής: Ξέφυγαν ποτέ τους από τις
Σειρήνες της καπιταλιστικής επιτυχίας, του πλουτισμού εις βάρος άλλων,
της καθιέρωσής τους ως περσόνων και μόνον της συμπαθητικής τηλοψίας;
Το ερώτημα, βεβαίως, αφορά όλους εκείνους οι οποίοι διακονούν δήθεν
τον λόγο και την τέχνη, και μάλιστα την πρώτιστη μορφή αυτών, τη
μουσική. Είναι δικαίωμά τους να τραγουδάνε για το κεφάλαιο και την
ανήθικη στάση όσων υπηρετούν τούτο το κεφάλαιο· είναι ελεύθεροι να
επιλέγουν πώς θα κάνουν καμιά αρπαχτή, να τα «κονομήσουν», εντάξει, ας
μη βγαίνουν όμως στην αγορά και να καταγγέλλουν τα μνημόνια και την
κυβερνητική αυθαιρεσία και καταστολή, όταν το είναι τους βρίσκεται σε
ευνοϊκή θέση στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.
Δισέλιδες συνεντεύξεις στις εφημερίδες, και στα ραδιόφωνα και τις
τηλεοράσεις, προσκλήσεις από δήμους για «αρπαχτές» εμφανίσεις εντός
θέρους, αναγνώριση από συμπλεγματικούς νεαρούς δημοσιογράφους, που δεν
ξέρουν τι τους γίνεται, ε, πώς να μην καβαλήσουν καλάμι; Αλλά το έργο
τους υποτίθεται δεν έχει σχέση με καλάμια.
Τότε, τι; Τίποτε. Απλώς, αυτοί είναι. Βολεψάκηδες, ολίγιστοι καίτοι
ταλαντούχοι. Αλλά, άλλο πράγμα το ταλέντο και άλλο η κοινωνική
συνείδηση. Βεβαίως, θα 'πρεπε να ντρέπονται. Αλλά ποιος ξέρει, πλέον, τι
σημαίνει αιδώς, τι σημαίνει έρως, τι σημαίνει αξιοπρέπεια.
gstamatopoulos@efsyn.gr
