Γιάννης Ελαφρός
Από τον Θείο Σαμ στον μπάρμπα Θωμά
Οι
πανηγυρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης και όλου του αστικού συνασπισμού
εξουσίας και των ΜΜΕ για την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ και τη συνάντηση
με τον αμερικανό Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα ήταν αναμενόμενοι και
προεξοφλημένοι. Αλλά από και πέρα, η προσπάθεια να διαμορφώσουν μια
εικόνα μεγάλης επιτυχίας και να εμφανίσουν εικόνα διεξόδου, ένα φως στο
τούνελ, μια ελπίδα στον απελπισμένο ελληνικό λαό, καταντά ιδιαιτέρως
προκλητική.
Ο
Α. Σαμαράς στη γλοιώδη ανταπάντησή του στην προσφώνηση του αμερικανού
προέδρου μετά τη συνάντησή τους αναφέρθηκε στην ιστορική σχέση συμμαχίας
με τις ΗΠΑ (από τον Εμφύλιο και την Κορέα, μέχρι την χούντα και την
Κύπρο), θυμίζοντας τις παραδόσεις της αμερικανόδουλης Δεξιάς. Νάτος
λοιπόν πάλι ο Θείος από την Αμερική, ο καλός Μπάρμπα Σαμ (ειδικά τώρα με
την μορφή του Μπάρμπα Θωμά), που έσωσε την Ελλάδα – τότε αεροπλανοφόρα,
ναύτες για την Τρούμπα, βόμβες και ναπάλμ για τον εμφύλιο, αλλά και με
τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ (που ανιστόρητες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ
νοστάλγησαν) – τώρα αρκεί μια χλιαρή δήλωση κατά της λιτότητας και μία
ευχή για την ανεργία, για να μπει ξανά η Ουάσινγκτον στις καρδιές της
ελληνικής αστικής τάξης. Πόσο απελπισμένη πρέπει να είναι…
-
Τα αστικά ΜΜΕ εμφανίζουν τον Σαμαρά και τον Ομπάμα να κάνουν
αντιπολίτευση στον εαυτό τους, να κατακρίνουν τη λιτότητα και να ζητούν
ανάπτυξη. Φτάνει πια το δούλεμα! Καταρχήν, ο Α. Σαμαράς παριστάνει εδώ
και ένα χρόνο τον πρωθυπουργό της χώρας. Διαφωνεί με την πολιτική που
εφαρμόζει η κυβέρνησή του; Δεν εμφανίστηκε «αποφασισμένος» για να
υλοποιήσει τις δεσμεύσεις, τις μεταρρυθμίσεις και τις «σκληρές
αποφάσεις», όπως ανέφερε (θετικά) και ο Ομπάμα; Αλλά και ο πρόεδρος των
ΗΠΑ πάει πολύ να δηλώνει αθώος του αίματος. Δεν είναι το ΔΝΤ, που ως
μέλος της τρόικας, διαμόρφωσε, απαίτησε και ελέγχει με τον πιο άτεγκτο
τρόπο την υλοποίηση των καταστροφικών για τους εργαζόμενους και το λαό
μνημονίων; Δεν παίζουν οι ΗΠΑ πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΔΝΤ; Δεν έχουν
συμφωνήσει σε όλα τα σφαγιαστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί στον ελληνικό
λαό; Που ήταν ο Ομπάμα; Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Ομπάμα
το πρώτο πράγμα που τόνισε είναι ότι πρέπει να υλοποιηθούν οι
μεταρρυθμίσεις και μετά βλέπουμε. Δηλαδή, αυτοκτονήστε πρώτα και μετά θα
…έρθει η ανάπτυξη. Όπως λεγόταν σε μια ελληνική ταινία …και μετά θα
κάθεσαι.
-Λιτότητα
ή ανάπτυξη, Γερμανία ή ΗΠΑ; Είναι αυτό το δίλημμα που έχουμε μπροστά
μας; Ωραίο παραμύθι, έχει και δράκο (Ά. Μέρκελ), αλλά δεν ταιριάζει.
Αυτό που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και ο λαός στην Ελλάδα, αλλά και
σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δεν είναι απλά μια επίθεση λιτότητας σε
διάφορες παραλλαγές, όπως παλιότερα. Πρόκειται για λάθος ανάγνωση την
οποία κάνουν πολλοί στη διαχειριστική Αριστερά, που οδηγεί σε λάθος
συμπεράσματα. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ολοκληρωτικού χαρακτήρα
λυσσαλέα επίθεση του κεφαλαίου για να ξεπεράσει την βαθιά τρομερή κρίση
του σε βάρος των εργαζομένων. Για να ταπεινώσει ποιοτικά σε όλους τους
τομείς την θέση της εργασίας, με ένταση της εκμετάλλευσης και της
αρπαγής, με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (και πρώτα απ’ όλα της
εργατικής τάξης με την πολύχρονη ανεργία). Σε αυτή τη συνολική ποιοτική
αντιδραστική ανασυγκρότηση του συστήματος, η λιτότητα είναι μόνο μία
πλευρά. Προγράμματα λιτότητας, πολιτικές μείωσης του εργατικού μισθού
και των κρατικών κοινωνικών δαπανών εφάρμοσαν όλες οι αστικές
κυβερνήσεις. Η δημοσιονομική πειθαρχία, η καταπολέμηση των ελλειμμάτων
σε συνδυασμό με την κάλυψη των αναγκών των τραπεζών και των μονοπωλίων,
έγιναν η Βίβλος των κυβερνήσεων όλων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών
χωρών, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, που προκύπτουν από τους
ιδιαίτερους στόχους (και περιορισμούς) που έχει κάθε αστική τάξη.
Διαφορές υπάρχουν, διαφορετικές μορφές διαχείρισης, αλλά η στρατηγική
του κεφαλαίου παραμένει ίδια. Η Γερμανία με το ζουρλομανδύα των Συμφώνων
για το Ευρώ και τη Δημοσιονομική Σταθερότητα θέλει να αλυσοδέσει τους
λαούς της Ευρώπης και να διαμορφώσει μια γερμανική Ευρώπη (στόχο στον
οποίο φυσικά αντιτάσσεται η Ουάσινγκτον, χωρίς όμως να συναντιούνται τα
συμφέροντά της με αυτά του ελληνικού λαού). Οι ΗΠΑ με την πιο ευρεία
επεκτατική νομισματική πολιτική θέλουν να εδραιώσουν τη θέση τους ως
παγκόσμια μπάνκα και να αιμοδοτήσουν την καπιταλιστική κυκλοφορία και
κερδοφορία. Αλλά το να ορίζεις τις ΗΠΑ, που σφραγίστηκαν πρόσφατα από
την χρεοκοπία του Ντιτρόιτ (έχουν προηγηθεί και άλλες χρεοκοπίες πόλεων
και Πολιτειών) σε προμαχώνα της πάλης κατά της λιτότητας είναι κάτι
παραπάνω από υποκρισία: είναι κοροϊδία. Όσο για το εργασιακό μοντέλο, οι
ΗΠΑ ήταν η μητρόπολη των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Σήμερα αυτό
φαίνεται να αναπτύσσεται ακόμα περισσότερο. Όπως στη Γερμανία κερδίζουν
έδαφος οι μίνι-τζομπς (οι μικροδουλειές, με μικρομισθούς κάτω των 400
ευρώ, όπως λέμε μικρογεύματα), έτσι και στις ΗΠΑ αυξάνονται ραγδαία οι
εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης (λιγότερες από 30 ώρες την εβδομάδα), οι
οποίοι έχουν φτάσει ήδη τα 28,23 εκατομμύρια, ενώ οι εργαζόμενοι
πλήρους απασχόλησης ανέρχονται σε 116 εκατομμύρια. Με αυτό τον τρόπο
καταπολεμά την ανεργία (η οποία είναι βεβαίως στο 7,4%) η κυβέρνηση
Ομπάμα…
-
Τι μπορεί να δώσουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα; Δεν έγινε σαφές, ούτε υπήρξε
κάτι χειροπιαστό. Δεν φαίνεται ότι υπάρχει κάποια ροή αμερικανικών
επενδύσεων. Το σίγουρο είναι ότι οι ΗΠΑ ζητούν συγκεκριμένα πράγματα από
την Ελλάδα: Τη συνέχιση της εξυπηρέτησης μέσω της στρατηγικής βάσης της
Σούδας (και όχι μόνο), έτσι ώστε να υποστηριχθεί κάθε επιθετικό
πολεμικό καταστροφικό σχέδιο της Ουάσινγκτον, όπως στο Ιράκ παλιότερα
και τη Λιβύη πρόσφατα. Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος, Μέση Ανατολή, Βόρεια
Αφρική και στο βάθος Ιράν είναι βασικοί στόχοι ελέγχου, με κάθε μέσο
(και πολεμικό) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και σε αυτό ζητούν την
ενεργητική στήριξη της Ελλάδας. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι
έτοιμη να τα δώσει όλα, κάνοντας την Ελλάδα συνένοχη σε αποτρόπαιες
υποθέσεις και ανοίγοντας το δρόμο για επικίνδυνη πολεμική εμπλοκή. Ακόμα
πιο ξεκάθαρη ήταν η απαίτηση της αμερικανικής διπλωματίας να εκδηλωθεί
μια νέα διαδικασία «επίλυσης του Κυπριακού», σε μια ξαναζεσταμένη εκδοχή
του τερατουργήματος του σχεδίου Ανάν. Κι εδώ η ελληνική κυβέρνηση
φαίνεται να υποσχέθηκε ότι θα μείνει πιστή, όπως έκανε και με την
προώθηση του αγωγού ΤΑΡ που επιθυμούσε η Ουάσινγκτον, ματαιώνοντας
οριστικά κάθε σκέψη για αξιοποίηση ρωσικού αερίου. Όπως επίσης ότι θα
σπρώξει, κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ το πρώτο
εξάμηνο του 2014, το άνοιγμα των ευρωπαϊκών – αμερικανικών εμπορικών
σχέσεων, που επιθυμεί διακαώς η Ουάσινγκτον.
-
Τελικά μήπως οι Αμερικανοί μας βοηθήσουν στην εξόρυξη και εκμετάλλευση
των πιθανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου; Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ο Σαμαράς
παραφούσκωσε τα πιθανά κοιτάσματα και «πούλησε» ότι στη νοτιοανατολική
Μεσόγειο υπάρχει μια σημαντική πηγή για την ενεργειακή ανεξαρτησία της
Ευρώπης από τη Ρωσία. Από τις συναντήσεις, τις δηλώσεις και τις
συνεντεύξεις των Αμερικανών τρία πράγματα γίνονται καθαρά: Πρώτο, ότι οι
ΗΠΑ θα ανακατευτούν μόνο εάν τα δικά τους μονοπώλια αποκτήσουν το
μερίδιο του λέοντος. Δεύτερο, ότι στηρίζουν το επικίνδυνο τρίγωνο Ισραήλ
– Ελλάδας – Κύπρου (δεν είναι τυχαίο ότι η συμφωνία για τον αγωγό
μεταξύ των τριών χωρών ανακοινώθηκε όταν ο Σαμαράς ήταν στις ΗΠΑ).
Τρίτο, πως δεν επιτρέπεται να κάνει τίποτα η Αθήνα εάν δεν έχει
συμφωνήσει και η Άγκυρα. «Ενθαρρύνουμε όλους τους εταίρους μας στην
περιοχή, περιλαμβανόμενης της Ελλάδας, να αξιοποιήσουν τα υποθαλάσσια
κοιτάσματα, στον βαθμό που το πράττουν με ασφαλή και υπεύθυνο τρόπο που
ενισχύει και διατηρεί την περιφερειακή συνεργασία και σταθερότητα και
βρίσκεται σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο», είπε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
Τζο Μπάιντεν σε συνέντευξή του στην Καθημερινή.
«Μια
ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία είναι απόλυτα αναγκαία για μια ισχυρή
παγκόσμια οικονομία και μια απρόσκοπτη αμερικανική ανάκαμψη», τόνισε
στην ίδια συνέντευξη ο αμερικανός αντιπρόεδρος, κάνοντας σαφές ότι
οξύνεται μεν ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Γερμανίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει,
προς το παρόν τουλάχιστον, ότι τα συμφέροντά τους έχουν πάρει
συγκρουσιακή τάση. «Είναι απόλυτα προς το συμφέρον μας να διατηρηθεί η
Ελλάδα ισχυρό και ζωτικό μέρος της Ευρωζώνης», είπε ο Τζο Μπάιντεν στην
ίδια συνέντευξη. Οι Αμερικανοί θέλουν –και για τους δικούς τους λόγους-
την Ελλάδα μέσα στη φυλακή του ευρώ.
Δεν
μπορεί να περιμένει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και ο λαός τίποτα
θετικό από τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα δεν άναψε κανένα φως στο τούνελ, για το
οποίο ο ελληνικός λαός αξίζει να υπομένει τις «θυσίες» και να περιμένει
να ολοκληρωθεί η μνημονιακή καταστροφή. Ο λαός θα απελευθερωθεί μόνος
του, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις και στη διεθνιστική αλληλεγγύη
των άλλων λαών.
Υπάρχουν
σοβαρότατες ευθύνες στην διαχειριστική Αριστερά και πιο συγκεκριμένα
στον ΣΥΡΙΖΑ, που και με το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ, εξωράισε το μοντέλο
διαχείρισης του Λευκού Οίκου και εμφάνισε την Ουάσινγκτον ως ένα
επιθυμητό αντίβαρο στο Βερολίνο. Η άμβλυνση της αντιαμερικανικής –
αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των εργαζομένων και του κινήματος μόνο
υπέρ του αγώνα δεν είναι. «Ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε την υπόθεση στα
χέρια σου λαέ!», φωνάζουν οι αγωνιζόμενοι. Ούτε ΗΠΑ, ούτε Γερμανία, «Όχι
στις δύο υπερδυνάμεις» του κεφαλαίου, ένα παλιό σύνθημα, σε νέο ρόλο,
με άλλο περιεχόμενο.
αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση του ΠΡΙΝ
