Το ”νεύμα” της Μέρκελ στον Σαμαρά: θέατρο και μηχανές

                                                                                                                 τουΟνειρμού http://bestimmung.blogspot.gr/

http://www.protothema.gr/politics/article/291666/merkel-adoni-ela-dipla-mou-/

Η ειδησεογραφία μας λέει:

Αν  μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις τότε το νεύμα της κυρίας Άνγκελα Μέρκελ στον κ. Σαμαρά κατά την διάρκεια της οικογενειακής φωτογραφίας να κατέβει από τα «ορεινά» για να βγει δίπλα της δείχνει την καλή σχέση των δύο ηγετών αλλά και την απόφαση του Βερολίνου να στηρίξει πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση.

Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση θα προτιμούσε η στήριξη να μεταφραστεί και σε συγκεκριμένη βοήθεια είτε με την χαλάρωση του προγράμματος κυρίως στο θέμα της μεταρρύθμισης του δημοσίου τομέα είτε με αναπτυξιακή βοήθεια. Ελπίζει η κυβέρνηση ότι μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα βρεθεί λύση στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και διευθέτηση στο θέμα των 12.500 μετακινήσεων προκειμένου να εγκριθεί η εκταμίευση της δόσης των 8,1 δισ.  ευρώ από το Eurogroup της επόμενης Δευτέρας.

Στο λεγόμενο «photo opportunity», δηλαδή στη φωτογραφία μετά το τέλος διεθνών διασκέψεων, συναντήσεων ή συνόδων κορυφής είθισται οι συμμετέχοντες αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων να είναι χαλαροί μεταξύ τους, να αστειεύονται και να χειρονομούν.

Ωστόσο, κίνηση σαν το νεύμα της κυρίας Μέρκελ προς τον κ. Σαμαρά δεν είναι από τις πλέον συνηθισμένες. Κι αυτό διότι οι συμμετέχοντες ηγέτες και αρχηγοί κυβερνήσεων στέκονται σε συγκεκριμένα σημεία με βάση το διπλωματικό πρωτόκολλο, εκεί όπου η εθιμοτυπία έχει ορίσει ότι πρέπει να σταθούν για να φωτογραφηθούν.

Η οικοδέσποινα κυρία Μέρκελ αδιαφορώντας για το πρωτόκολλο κάλεσε τον κ. Σαμαρά να σταθεί δίπλα της, όπως έπραξε και με τον Αυστριακό καγκελάριο Βέρνερ Φάιμαν ο οποίος ακολούθησε τον Έλληνα πρωθυπουργό από τα ορεινά.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, φωτογραφήθηκε ακριβώς πίσω από την κυρία Μέρκελ.

Ο κ. Σαμαράς βρέθηκε στο Βερολίνο προκειμένου να συμμετάσχει σε εκδήλωση που διοργάνωσε η γερμανική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων στην Ευρωπαική Ένωση. Αν και το Βερολίνο αναγνωρίζει το πρόβλημα ωστόσο δεν ξεφεύγει από την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική επιμένοντας ότι δεν πρέπει η ανάπτυξη να βασιστεί σε δανεικά. Αν και με την στάση αυτή διαφωνεί η πλειοψηφία των ευρωπαίων ηγετών το θέμα μετατίθεται για μετά τις γερμανικές εκλογές.

     Η είδηση σχολιάστηκε με δύο τρόπους: η πρώτη εκδοχή μας λέει ότι το Νεύμα της Μέρκελ στον Σαμαρά δηλώνει υποστήριξη (θετική αποτίμηση). Η δεύτερη εκδοχή μας λέει ότι το Νεύμα της Μέρκελ στον Σαμαρά δηλώνει κηδεμονία και υποταγή του δοσίλογου Έλληνα πρωθυπουργού στη Γερμανίδα καγκελάριο του 4 Ράιχ (αρνητική αποτίμηση).

     Εκκινώντας από την καθεστωτική επισήμανση του ”συμβολικού” χαρακτήρα του νεύματος-Μέρκελ, η δική ματιά θα κινηθεί σε μια κατεύθυνση αποκόμισης των σημειολογικών συνεπειών αυτού του νεύματος, πάνω σε διαφορετικούς άξονες:

  α) ”Οικογενειακή Φωτογραφία” και Κοινωνία του Θεάματος

    Η οικογένεια είναι συνήθης αναπαράσταση του κοινωνικού δεσμού. Μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων υπάρχει, μας λένε, καλό κλίμα, αγάπη και ζεστασιά, μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η οικογένεια ως μεταφορά του κοινωνικού δεσμού συγκαλύπτει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιφάσεις και τις κοινωνικές συγκρούσεις. Το Θέαμα της ευρωπαϊκής οικογένειας κυκλοφορεί μέσα από τα κανάλια των ΜΜΕ, αναπαριστώντας τον ”αρμονικό” δεσμό των εταίρων. 1 Εικόνα=1000 λέξεις, ωστόσο η καθεστωτική δημοσιογραφία κρίνει σκόπιμο να προσθέσει άλλες χίλιες, σε δεκάδες κείμενα που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο πλαισιώνοντας την Εικόνα αυτή και παγιδεύοντας την εικόνα αυτή σε αλυσίδες σημαινόντων και σημαινόμενων, αλυσίδες νοήματος. Τα ΜΜΕ είναι ιερείς που ερμηνεύουν τα σημάδια, οι καθεστωτικοί αναλυτές που αποκρυπτογραφούν τα συμπτώματα σαν να ήταν αυτά κείμενα, παράγοντας συμβολική τάξη και αρμονία για το σύστημα. Πλάι στο Δεσπότη υπάρχει πάντα ένας ιερέας που προσφέρει ερμηνείες και υπόσχεται την αποκατάσταση της ισορροπίας του συστήματος, επαναφορτίζοντας το καθεστωτικό νόημα όταν κλονίζεται.
Ακόμα και το ”Μαύρο Πρόβατο” της Οικογένειας, ο αποδιοπομπαίος τράγος, όπως περιγράφαμε σε ένα παλιότερο κείμενο, μπορεί να τύχει φροντίδας και ζεστασιάς. Το Μαύρο Πρόβατο είναι ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, υπό την απειλή του διωγμού, που φορτώνεται το χάος της κρίσης. Το έλεος του κηδεμόνα είναι αυτό που μεμφόταν ο Νίτσε, η Χάρις, με την οποία αποκαλύπτεται η προυποτιθέμενη εκμετάλλευση. Πρόκειται όμως για εκμετάλλευση;

   Θέση 1: Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Οικογένεια.

β) Απενεργοποίηση της πατριαρχικής σχέσης

   Σε μία κοινωνία που το φεμινιστικό κίνημα θα παρατηρούσε, σωστά, τις επιβιώσεις της πατριαρχίας, είναι άραγε η Ε.Ε μια συγγενική σχέση με φαλλική μητέρα; Να μας λείπουν αυτές οι προσεγγίσεις. Η εξουσία μιας γυναίκας σε αυτή την οικογένεια αναιρεί τα κατεστημένα πρότυπα, αναποδογυρίζοντας φαινομενικά τη πατριαρχία σε μητριαρχία, όμως δεν πρόκειται εδώ για μια απλή αντιστροφή, αλλά για αποδόμηση αυτής της άνισης δυαδικής σχέσης. Είναι αλήθεια πως η Μέρκελ όχι μόνο αντισταθμίζει το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει συμβολικά ένας άντρας στο πολιτικό πεδίο, αλλά τον ξεπερνά και τον υποσκελίζει, ορίζοντας την κίνηση και τοποθέτησή του. Η αποδόμηση της έμφυλης ανισότητας έρχεται με την εισαγωγή ενός άλλου κριτηρίου, το οποίο αδιαφορεί για το φύλο. Θέτοντας το ερώτημα γιατί η Μέρκελ μπορεί, μπορούμε να δούμε τί εκ-προσωπεί. Εκπροσωπεί το γερμανικό καπιταλιστικό σύστημα, και ο Σαμαράς το ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα. Η Μέρκελ μπορεί, γιατί ένα καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει φύλο, μόνο τεχνικές οικονομικές παραμέτρους. Δεν είναι ζήτημα τόσο πολιτικής όσο οικονομικής υπεροχής. Εκείνoι που θα προέβαλλαν το πολιτικό έναντι του οικονομικού, ξεχνούν πως μόνο το οικονομικό και το τεχνικό δεν έχουν φύλο. Οι γυναίκες και τα παιδιά δούλεψαν στον καπιταλισμό, γιατί η μάζα των εργατών, η μάζα της εκμετάλλευσης, έπρεπε να αυξηθεί. Το Κεφάλαιο αδιαφορεί, όσο πιο πολύ επικρατεί, για την έμφυλη αντίθεση, εισάγοντας ένα τρίτο φύλο που την αποδομεί, το μηχανογενές φύλο. Σχετίζεται με ποσότητες, με οικονομετρικά μεγέθη και λειτουργικούς ρόλους. Ακριβώς το παράδοξο αυτό εντός του κώδικα της έμφυλης καταπίεσης επιλύεται με την αλλαγή κώδικα και την εξήγηση διά της τεχνικοοικονομικής υπεροχής. Αποδομώντας το φύλο αποδομούμε και την ιδιαιτερότητα των προσώπων ”Σαμαράς” και ”Μέρκελ”. Τα ονόματα αυτά συγκαλύπτουν τις πραγματικές, υλικές, τεχνικοοικονομικές ιεραρχίες μέσα σε αυτή την οικογένεια. Πέρα από τα ονόματα, πέρα από τα Πρόσωπα, πέρα από τα φύλα, υπάρχουν οι πραγματικές καπιταλιστικές  διαδικασίες και σχέσεις. 

    Θέση 2: Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή οικογένεια, μόνο άνισες καπιταλιστικές σχέσεις. 

  γ) Η Γωνία Λήψης

   Η ψευτοοικογένεια συγκροτείται ad hoc μέσα σε καθορισμένες συνθήκες. Υπό το βλέμμα του Άλλου της Φωτογραφικής Μηχανής, τίθενται οι συνθήκες ύπαρξης του Θεάματος, της θεατρικής σκηνής. Σε αυτή τη θεατρική σκηνή στήνεται μια παράσταση, η (ανα) παράσταση της κοινωνίας ως Οικογένειας, με διπλή κατεύθυνση. Αναπαράσταση του εθνικού δεσμού ως Προσώπου-μέλους της οικογένειας (Σαμαράς, Μέρκελ και λοιποί εκ-πρόσωποι), αναπαράσταση του διεθνικού δεσμού ως οικογένειας. Όμως δεν πρόκειται για πραγματική συγγένεια, όσο για εκλεκτική συγγένεια, όπως θα έλεγε ο Μάξ Βέμπερ. Μια συνάφεια των στοιχείων που συναρθρώθηκαν και δημιούργησαν ένα σύνδεσμο. Η εκλεκτική συγγένεια όλων τους είναι ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας τους, το καπιταλιστικό τους πρόσημο.
Οικογένεια όμως μόνο υπό το βλέμμα, το είπαμε,  ενός Άλλου. Άλλωστε γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, ξέρουν τί θέλουν και τί συμφέροντα εξυπηρετούν. Άρα μόνο για χάρη ενός Τρίτου θα παίξουν αυτό το οικογενειακό θέατρο. Αυτός ο Άλλος της φωτογραφικής μηχανής δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος, είναι ο καθένας από αυτούς που λείπουν, ο καθένας από τους λαούς των εθνών. Τί ανάγκη έχουν οι παρόντες ”εθνάρχες” να παίζουν θέατρο μπροστά στον απόντα λαό;Φοβούνται. Αναγκάζονται. Αναγκάζονται να προσποιούνται για να αποφύγουν τη δύναμή του. Ο Άλλος είναι απειλητικός, ο Άλλος είναι φοβερός. Το τιμωρό χέρι του Λαού, των εργαζομένων και των ανέργων.
Το Βλέμμα του Άλλου σκηνοθετείται και έτσι τον εξημερώνουν, μετριάζουν την καταστροφική δύναμή του. Στήνουν τη φωτογραφική μηχανή, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του. Υπό αυτή τη γωνία λήψης, ο Άλλος παραμένει θεατής του θεάματος. Θέμα της συνάντησης ήταν η ανεργία των νέων. Όλο το δαιμονικό Χάος που μπορούν να φέρουν οι άνεργοι, οι απεργοί, οι μετανάστες, το οργισμένο Βλέμμα τους, τα βρισίδια τους, το φτύσιμό τους, το τσάκισμα των καταπιεστών, όλα τους θέλει το Θέαμα να τα φυλακίσει. Υπό αυτή τη γωνία λήψης, σε αυτό το θέατρο, το Βλέμμα είναι υπολογισμένο, κανονισμένο, η σκηνοθεσία περιορίζει στο ελάχιστο μια αστάθμητη αντίδραση των μαζών. Υπό αυτή τη γωνία λήψης, αυτό που λαμβάνεται, αποθηκεύεται και μεταδίδεται στα ΜΜΕ είναι μια εικόνα της αποξενωμένης, οικογενειακής αρμονίας του ενωσιακού συστήματος.

Η φωτογραφία έχει ένα ”κέντρο βάρους”, μια εστίαση, ένα zoom, και ένα φόντο. Στο φόντο, στο βάθος, στο background, οι επουσιώδεις παρουσίες. Στο κέντρο, οι ουσιώδεις. Μέρκελ και Ολάντ, και άλλοι, ενσαρκώνουν εκείνες τις καπιταλιστικές οντότητες που πάνω στη σκηνή αυτή αγγίζουν τον μεγαλύτερο βαθμό υπαρξιακής έντασης. Φαίνονται περισσότερο, είναι το κέντρο της ορατότητας, εκεί που πρέπει να στραφεί το Βλέμμα του Άλλου, να επικεντρωθεί, να μαγνητιστεί. Το κέντρο της εξουσίας, το κέντρο της Ε.Ε, ο ”πυρήνας”, γερμανικός και γαλλικός καπιταλισμός, ”Ολάντ” και ”Μέρκελ”. Και ο ”Σαμαράς”, ο ελληνικός καπιταλισμός;

    Θέση 3: Η Γωνία Λήψης θέτει το Θέαμα

    δ) Το Νεύμα στο Διάγραμμα της ισχύος

   Τα σκηνοθετημένα Πρόσωπα και οι υπολογισμένες Προτάσεις βρίσκονται στο επίπεδο της αναπαραστατικής έκφρασης. ”Σαμαράς”, ”Oλάντ”, ”Μέρκελ” και άλλα Πρόσωπα, προτάσεις και μηντιακές ”αναλύσεις”. Το καθεστώς του κυρίαρχου Λόγου μας εγκλωβίζει σε ένα παιχνίδι ερμηνειών πάνω σε ερμηνείες για το ”συμβάν” αυτό, που ταξινομούνται σε ”καλές” και ”κακές”. Το Φακός βλέπει και βλέπεται από ένα ηλιακό κέντρο (”Ολάντ”, ”Μέρκελ”), γύρω από το οποίο περιστρέφεται το Θέαμα. Έξω από τον συμβολικό ιστό των ονομάτων, πέρα από τα λόγια πάνω στα λόγια, έξω από τον κύκλο των ερμηνειών πάνω στο ”τί σημαίνει αυτό το γεγονός”. Πέρα από την ακίνητη λήψη της φωτογραφικής μηχανής. Αφού σκεφτήκαμε φωτογραφικά, ας σκεφτούμε λίγο κινηματο-γραφικά. Ακούσαμε κάτι για ένα Νεύμα. Δηλαδή για μια κίνηση. Ένα Νεύμα μη λεκτικό, από σώμα σε σώμα, από πρόσωπο σε πρόσωπο. Δίχως τα καθεστωτικά παπαγαλάκια να μας μπλέκουν με τα λόγια τους, δίχως να έχει κάτι ειπωθεί από τη ”Μέρκελ” στον ”Σαμαρά” ώστε να περιοριστούμε στο γλωσσολογικό πρότυπο, ας κάνουμε αφαίρεση όλων των άλλων και ας συγκρατήσουμε τη φευγαλέα στιγμή του νεύματος. 
Ευρύτερη από τη γλωσσολογία, είναι η σημειολογία. Και το νεύμα είναι ένα σημείο, χωρίς να είναι λεκτικό ή γραπτό. Τα ουσιαστικά (υποκείμενα και αντικείμενα) ή τα ουσιαστικοποιημένα επίθετα είναι ακίνητα σημεία, τα ρήματα χρόνος και κίνηση. Το μη λεκτικό Νεύμα συγκρατεί υλικά χαρακτηριστικά του σώματος και του Προσώπου. Είναι κίνηση. Στην περίπτωσή μας, η Μέρκελ δείχνει με μια κίνηση (Νεύμα) μια άλλη κίνηση, που αν έπρεπε να τη μεταφράσουμε σε γλώσσα, θα λέγαμε κάτι σαν: ”Αντώνη έλα κάτσε πίσω μου”. Γιατί όμως να το κάνουμε αυτό; Η μετάφραση αυτή μας απομακρύνει από το επίπεδο των κινήσεων. Να μείνουμε στις κινήσεις, να δούμε το διάγραμμα των κινήσεων. Με όρεξη για ζωγραφική.

Έχουμε πρώτα μια μετατόπιση. Ο Σαμαράς αλλάζει θέση και καταλαμβάνει μια θέση πίσω από μια άλληθέση. Έχουμε δηλαδή τρεις βασικές θέσεις. Αυτή που έμεινε άδεια (1η θέση του ”Σαμαρά”, Σ1), αυτή που κατελήφθη (2η θέση του ”Σαμαρά”, Σ2) και αυτή που έμεινε σταθερή (της ”Μέρκελ”, Μσ). Με τη θέση του ”Ολάντ” πρέπει απλώς να επισημάνουμε πως το number2 κάθεται δίπλα στο number1, για αυτό το χρωματίζουμε με πορτοκαλί δίπλα στο κόκκινο του σημείου ”Μέρκελ”. Ο κύκλος όλος χρωματίζεται με κόκκινο, εδώ εστιάζει το Βλέμμα. Η Σα άδειασε, για αυτό τη χρωματίζουμε με μαύρο. Χρωματίζουμε με κόκκινο την κίνηση του ”Σαμαρά”, γιατί προκλήθηκε από τη ”Μσ”’ και βαίνει προς το κέντρο.
Το βαρυτικό κέντρο, η εστίαση, είναι ένας κόκκινος ήλιος. Αυτός ο ήλιος ασκεί έλξη σε ό,τι βρίσκεται γύρω του. Έλκει και προκαλεί τη μετατόπιση του Σ, από τη Σ1 στη Σ2. Μόνο που η Σ2 είναι μια…ροζ θέση. Ίσως θα μπορούσαμε στη Σ2 να διατηρήσουμε το μαύρο χρώμα της Σ1. Το θέμα είναι πως ο Σ κανονικά δεν ανήκει στον κόκκινο κύκλο.
Τη συνιστά η κίνηση από τη Σ1 στη Σ2? Μια μετατόπιση από την αφάνεια στην έμφαση, από το φόντο στο κέντρο. Η τυχαία και ασήμαντη θέση του Σ εγκαταλείπεται με το κάλεσμα της Μ, ή καλύτερα με την έγκλησή της. 
Παράξενο να χρησιμοποιούμε εδώ τον όρο ”έγκληση”. Μιλάμε για κάτι σαν την αλτουσεριανή ”έγκληση” από το Υποκείμενο με Υ κεφαλαίο στο υποκείμενο με υ μικρό. Ο ελεγκτής εγκαλεί τον επιβάτη και ο τελευταίος γυρίζει το κεφάλι. Γιατί; Είναι η ”έλλειψη”, θα έλεγε κάποιος, η ανάγκη να καλυφθεί η τρύπα με την πίστη σε μια ταυτότητα. Είναι το ”έλλειμμα”, λέμε εμείς, η ”τρύπα” στο χρέος, το πρόβλημα της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος και σε τελική ανάλυση, το κοινωνικό πρόβλημα της ταξικής κυριαρχίας.

    Εδώ δεν μιλάμε για ”ιδεολογία”. Μιλάμε για έναν μηχανισμό εξουσίας. Η Μ δεν ανάγκασε τον Σ να περάσει από την αφάνεια και την τυχαιότητα των δομικών θέσεων που βρίσκονται στο φόντο, στην οπτική έμφαση των δομικών θέσεων που βρίσκονται στο κέντρο. Έκανε ένα νεύμα, και ο Σ ακολούθησε. Πρώτο στοιχείο, όχι κυριαρχία, αλλά ηγεμονία.
Ποιά είναι η πραγματική, αληθινή θέση του Σ? Δεν είναι η Σ2, καθώς δεν ανήκει στο ”κέντρο”, παρά μόνο με το κάλεσμα της Μ. Δεν είναι η Σ1 ως τυχαία θέση, γιατί η επιλογή του Σ από την Μ καθιστά τον Σ ”εκλεκτό” υπό κηδεμονία, και άρα μη ανήκοντα στις αδιάφορες, ασήμαντες θέσεις του ”φόντου”, της περιφέρειας του κέντρου.

     Όλα τα Πρόσωπα σε ένα προαναπαραστατικό επίπεδο, είναι λειτουργικοί Κρίκοι. Πέρα από το Θέατρο, πίσω από τη σκηνή όπου ανεβαίνει η παράσταση, δουλεύουν ακούραστα οι μηχανές. Οι καπιταλιστικές μηχανές παραγωγής, άλλες λιγότερο εντατικά, άλλες περισσότερο. Οι περισσότερες θέσεις είναι αδιάφορες στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ούτε στο κέντρο βρίσκονται, ούτε εγκαλούνται από το κέντρο να μετακινηθούν από τη περιφέρεια στο κέντρο. Τυπικοί διαμεσολαβητικοί κρίκοι της καπιταλιστικής αλυσίδας. Οι ξεχωριστοί κρίκοι είναι οι κρίκοι του κέντρου, ειδικά ο κρίκος-θέση Μσ, και ο ”εκλεκτός” Σ1.

    Η κηδεμονία του Σ από την Μσ φαίνεται από το πώς ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Όμως γιατί η Μσ να δεθεί με έναν εξωτερικό προς το κέντρο κρίκο; Η Μ δεν έχει λόγο να ”στηρίξει” τον Σ. Η κηδεμονία είναι ένα βάρος. Από την άλλη μεριά, η Μ χρειάζεται τον Σ.

Μια αλυσίδα αντέχει όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της

Στη πραγματικότητα, το κέντρο βάρους του συστήματος δεν είναι το ”κέντρο”, αλλά είναι η σχέση του Σ με τη Μ, η σχέση ”κέντρου” και ”περιφέρειας”, όπως συμπυκνώνεται στη σχέσηενός σημείου του κέντρου με ένα σημείο της περιφέρειας. Αυτή η σχέση μονοπωλεί το Βλέμμα, και γεννά κάτι το αξιο-σημείωτο, μια σχέση-παραγωγό σημειο-λογικών αποτελεσμάτων. Αξιο-σημείωτο, πάντοτε, για το σύστημα και την αναπαραγωγή του. Η συστημική ερμηνεία αυτού του αξιοσημείωτουσημαίνει την στερέωση της καθοριστικής σχέσης, που συνέχει το σύστημα. Aλλά και το άρπαγμα αυτού του αξιοσημείωτου τη στιγμή της έκλαμψής του, επιτρέπει την στοχοποίηση της καθοριστικής σχέσης, με την απομυστικοποίησή της. Το αξιοσημείωτο αυτό, μένοντας στο επίπεδο των σκηνοθετημένων Προσώπων και των μηντιακών προτάσεων, αναπαράγει το νόημα του συστήματος, εδραιώνει τη λειτουργία του. Αν όμως δούμε τα Πρόσωπα τους ως εκ-προσώπους των καπιταλιστικών μηχανών, είναι αποκαλυπτικό της δομής του συστήματος των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών. Τέτοια ”συμπτώματα” των υλικών σχέσεων και διαδικασιών που ενεργοποιούνται μεταξύ των παραγωγικών συντελεστών του ευρωπαϊκού συστήματος ανιχνεύουμε και σε πολλά άλλα περιστατικά, ίσως ακόμη πιο δηλωτικά της μηχανικής του πραγματικότητας. Αναφερόμαστε στο ”νεύμα” σαν μια χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή είναι η υπόθεση εργασίας μας.

    Το μερκελικό Νεύμα δείχνει χωρίς να λέει, δείχνει μια κίνηση, όσο γίνεται απογυμνωμένη από την θεατρική αναπαράσταση που έχει στηθεί. Η κίνηση ως τέτοια δεν αναπαριστά θεατρικά, ώμος μπλεγμένη στις συστημικές ερμηνείες και τους συμβολισμούς της γίνεται κομμάτι της αναπαράστασης. Μπορούμε ωστόσο να δούμε σε αυτήν μια έκφραση λειτουργιών και υλικών διαδικασιών. Βλέπουμε λοιπόν στην θέση Μσ τον σταθερό ηγεμονικό κρίκο, τον κρίκο που καρπώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο από την παραγωγικότητα του συστήματος, ενσαρκώνοντας τις συνολικές επιδόσεις του (που όμως στη πραγματικότητα παράγονται από όλο το αλυσίδωμα), στο ηλιακό κέντρο του συστήματος. Βλέπουμε τοναδύναμο κρίκο, που ανήκει πρωταρχικά στην περιφέρεια, κι όμως ειδικά αυτός εμπίπτει στη λογική της εξουσίας του κέντρου.

   Το διάγραμμα των κινήσεων που επιφέρει μια αιτία-κίνηση, ενώ εντάσσεται στο σύνολο της σκηνοθεσίας, μας επιτρέπει να δούμε και πέρα από αυτήν, υπό μία διαφορετική, όχι φωτογραφική-στατική, αλλά κινηματογραφική γωνία λήψης. Το διάγραμμα είναι ένα σχήμα, και το ερώτημα εδώ είναι, πέρα από το σχήμα κέντρο και περιφέρεια, αν βλέπουμε κάποιο σχήμα εξάρτησης. Βεβαίως,  το μικρό αυτό ”συμβάν” από μόνο του δεν συνιστά επιχείρημα περί του αν η Ελλάδα είναι ”εξαρτημένη ή όχι”. Λέμε κάτι διαφορετικό, για το αν αυτό το περιστατικό και η σημειολογία του οδηγούν στην εξαγωγή του συμπεράσματος της εξάρτησης, αν εγγράφουν στην οθόνη το σχήμα της εξάρτησης, όπως από πολλούς ειπώθηκε.

    Αν η εξάρτηση εκλαμβάνεται με την παραδοσιακή έννοια του όρου, δεν βλέπουμε ένα σχήμα εξάρτησης. Η θέση Σ1 δεν αποικιοκρατείται από τη θέση Μσ, γιατί οι δύο θέσεις ανήκουν στην ίδια ”οικογένεια”. Στην αρχική και την ύστερη τοποθέτηση του Σ, στη στάση και την παρουσίασή του στο σύνολο των μελών και μπροστά από τον Φακό, δεν βλέπουμε εξάρτηση ούτε εκμετάλλευση.Βλέπουμε ”ηγεμόνευση”, βλέπουμε και συμβολική ”στήριξη”. Η ”στήριξη” ωφελεί επικοινωνιακά και τις δύο πλευρές. Το γερμανικό κεφάλαιο επιμένει για τα μέτρα ”λιτότητας” και τη διαιώνιση της ανεργίας, μετακυλίοντας του κόστος στις πλάτες των εργαζομένων και ιδίως των εργαζομένων στην Ελλάδα, το ελληνικό κεφάλαιο συνεχίζει την ίδια πολιτική αφαίμαξης των εργαζομένων εκμεταλλευόμενο τα στενά περιθώρια που έχει στο ενωσιακό σύστημα σαν άλλοθι της παντοτινής, και σήμερα πιο έντονης από ποτέ στην Ελλάδα, καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, μέσα στη φυλακή του ευρώ και της Ε.Ε.

   Μονοσήμαντη εξάρτηση μπορεί να μη βλέπουμε (χωρίς να αποκλείουμε κάποιο είδος τυφλότητας απέναντι σε φαινόμενα ”νεοαποικιοποίησης” ή ”αποικιών χρέους”). Βλέπουμε όμως σίγουρα έναν ”αδύναμο κρίκο”. Μια άνιση σχέση που δεν είναι απλά άνιση δίπλα σε άλλες ποσοτικά άνισες, αλλά μια άνιση σχέση ποιοτικά διαφορετική, που καθιστά έναν περιφερειακό κρίκο ”εκλεκτό της κηδεμονίας” του ηγεμονικού κρίκου.

   Αλλά δεν ήταν ο σκοπός μας να βγάλουμε πόρισμα πάνω σε αιώνιες διαμάχες. Σκοπός μας ήταν να απομυστικοποιήσουμε αυτό το ”νεύμα” με το οποίο μας ζάλισαν τον έρωτα τα παπαγαλάκια του συστήματος. Είναι σίγουρο πως και εμείς, με αυτό το κείμενο, τροδοφοτήσαμε τη σχετική παραφιλολογία. Όμως εξασφαλίσαμε πως βάλαμε ένα σκεπτικό, στον πυρήνα του αναφομοίωτο από την καθεστωτική προπαγάνδα.

 
  Θέση 4: Πίσω από κάθε κουκλοθέατρο της αστικής τάξης και των παλιάτσων της, βρίσκεται ο πιο σκληρός μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας.