Το λόμπι της χολής, από τον Χριστούλα στο μαγκάλι

Διονύσης Ελευθεράτος

 Σε λίγες ημέρες (4 Απριλίου) συμπληρώνεται ένα χρόνος από την αυτοκτονία – πολιτική διακήρυξη του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα. Ένας χρόνος διαρκούς αθλιότητας εκ μέρους των «πάνω». Ας θυμηθούμε – όλο και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα απορρέουν…

Απρίλιος 2012. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» ήταν «εκεί», με την ιδιότητα του αγριότερου καθεστωτικού «μαντρόσκυλου». «Ενωμένο» – εμετικό. «Ενωμένο» (η σήψη ενίοτε γίνεται συγκολλητική ουσία) και αποφασισμένο να …απαντήσει στον Χριστούλα. Επί των «επάλξεων», ο εκ των «κηπουρών» του ΓΑΠ, Πάνος Μπεγλίτης, ο «βενιζελικός» Πάρις Κουκουλόπουλος, ο «μια κατηγορία μόνος μου» Μίμης Ανδρουλάκης…

Ο Μπεγλίτης διερωτήθηκε αν ο νεκρός «είχε χρέη ή δεν είχε, αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος»! Λες και τον ήξερε και χθες… Ο Κουκουλόπουλος, πάλι, εστίασε στο «δημόσιο συμφέρον», λέγοντας: «Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια»!! Επειδή έφριξαν οι πάντες, ο Κουκουλόπουλος «διευκρίνισε»: Ο απεσταλμένος (του) δικαστικός κλητήρας, εκείνος που κωπηλατούσε στον Αχέροντα ποταμό πασχίζοντας να προλάβει την ψυχή του Χριστούλα, για μάρτυρα την ήθελε κι όχι για το εδώλιο. Α, ίσως ήθελε επίσης να ελέγξει αν κρατούσε (η ψυχή) τον οβολό που έπρεπε να αφήσει στο πορθμείο του Χάροντα. Διότι ο Χριστούλας ήταν και υποστηρικτής του κινήματος «Δεν Πληρώνω». Ως εκ τούτου, πιθανόν να προκαλούσε απώλεια εσόδων του πορθμείου – πέραν του αδιευκρίνιστου ρόλου του στη διόγκωση της φαρμακευτικής δαπάνης.

Μπεγλίτης και Κουκουλόπουλος έδειξαν πόσο κατάπτυστο μπορεί να γίνει το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής: Αν δεν «τα φάγαμε» όλοι παρέα με τον Πάγκαλο, μάλλον «φάγαμε» αλόγιστα τις οικονομίες μας, άρα σιγά μην μας φταίει η θηριώδης λιτότητα. Εάν δεν υποπέσαμε σε προσωπικές ασωτίες, δεν μπορεί, θα φταίμε για κάποια γενική σπατάλη. Αν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του ένας οικοδόμος ή υδραυλικός, ο Κουκουλόπουλος θα τον «ρωτούσε» (αντιστοίχως) πόσα αυθαίρετα σπίτια είχε φτιάξει κι αν έκοβε αποδείξεις. Είπαμε: Ουδείς αθώος…

Μίμης Ανδρουλάκης για Χριστούλα: «Στα ναρκισσιστικά ή διαταραγμένα άτομα πολλές φορές σε μεγάλη ηλικία επανέρχονται φαντασιώσεις μεγαλομανίας, είτε αυτοκτονικής είτε οτιδήποτε»… Έμεινε όμως ημιτελής η διάλεξή του… Αλήθεια, ποια πρόωρη κορύφωση «ναρκισσισμού» οδήγησε τόσους νέους ανθρώπους, π.χ. της γενιάς του, στην απόφαση να πεθάνουν για να αφυπνίσουν; Τρία χρόνια μεγαλύτερός του ήταν ο αντιχουντικός φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, όταν αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα (1970). Τρία χρόνια νεότερός του ήταν ο Μπόμπι Σαντς, ο πρώτος από τους δέκα κρατούμενους Ιρλανδούς που πέθαναν κάνοντας απεργία πείνας (1981). Τρία χρόνια μεγαλύτερός του ήταν ο Τσέχος Γιαν Πάλατς, όταν αυτοπυρπολήθηκε στην Πράγα (1969). Καλά, όλοι αυτοί έφυγαν νωρίς… Ευτυχώς, διότι μετά ο κ. «Μετά» θα τους έβγαζε όλους γερο-ανισόρροπους. Κι αυτός, ως επιδέξιος ισορροπιστής στην «κεντροαριστερή αυλή», δεν τους αντέχει τους «ανισόρροπους»…

Οι επόμενες αυτοκτονίες, όπως και οι προηγούμενες (με εξαίρεση εκείνη του Χριστούλα), ήταν «αθόρυβες». Απόρροιες της απόγνωσης ή της μοναχικής αξιοπρέπειας εκείνων που δεν αντέχουν την εξαθλίωση και τον οίκτο του περίγυρου, αλλά όχι πολιτικά μανιφέστα. Έτοιμο όμως ήταν το μανιφέστο των «ψυχολόγων» της ΝΔ, που παρέλαβε τη σκυτάλη της αθλιότητας από το ΠΑΣΟΚ – ίσως επειδή το πολιτικά ημιθανές «μαγαζί» του Βενιζέλου νοιώθει πλέον άβολα να «γνωμοδοτεί» για θανάτους.

Ποια λουκέτα; Ποια φτώχεια; Ποια ανεργία; Ποια χρέη; «Η αυτοκτονία είναι νόσος» μας είπε η Ζέττα Μακρή, ο δε Μάκης Βορίδης ανακάλυψε πώς αυτή μεταδίδεται: Από τα ΜΜΕ – ναι, από τον κατά 85% «παπαγαλοκρατούμενο» Τύπο! «Οι αυτοκτονίες προκαλούνται όταν το γενικότερο περιβάλλον έχει τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης. Αυτό το κλίμα διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ και όχι από την οικονομική κατάσταση της χώρας». Μάλιστα. Ζεις καλά, αλλά κάποιοι «λαϊκιστές» δημοσιογράφοι σου το κρύβουν. Τόσο απλό.

Σωπάστε, όμως… Ο (στατιστικολόγος κι όχι ψυχολόγος) Άδωνις Γεωργιάδης καταδέχθηκε να εντοπίσει, στο twitter, σχέση οικονομικής δυσπραγίας – αυτοκτονιών, προτού εξάρει την υπομονή της ελληνικής κοινωνίας. Μέτρο της υπομονής: Το κατά Άδωνι χαμηλό 17%, ποσοστό αύξησης των αυτοκτονιών στην εποχή των «σωτήριων» μνημονίων! Χάρη στον Α. Γεωργιάδη πληροφορηθήκαμε ότι στον τωρινό κοινωνικό πόλεμο υφίσταται και «πλαφόν» ανεκτών απωλειών, καθοριζόμενο –εικάζουμε– σε συνάρτηση με την κρισιμότητα του «στρατιωτικού στόχου». Μιλάει ο Γεωργιάδης και βγαίνει ολιγαρκής ο Άδης. Συμπέρασμα: Ο κόσμος αντέχει κι άλλο – βαράτε τρόικες εσωτερικού κι εξωτερικού…

Τον Γεωργι-Άδη τον βρήκαμε πάλι στο πολυμελές «τιμ» όσων ανίχνευσαν στο θανατηφόρο μαγκάλι της Λάρισας κάποια φοιτητική επιπολαιότητα κι όχι τον παρακινδυνευμένο εξαναγκασμό του «θα ζεσταθώ όπως μπορώ». Να όμως και η –έστω χαμηλόβαθμη– εκπροσώπηση του ΠΑΣΟΚ στο ίδιο «τιμ». Θανάσης Χειμωνάς: «Για τον χαμό των συγκεκριμένων παιδιών (τα οποία, στην τελική, θα μπορούσαν να πάθαιναν ακριβώς το ίδιο μια βραδιά που θα χαλούσαν τα καλοριφέρ) φταιει απλώς η κακιά ώρα και η άγνοια για τον κίνδυνο».

Προσέξτε την …παρένθεση, αυτό το «θα μπορούσαν να πάθαιναν ακριβώς το ίδιο» που ενοποιεί την ατυχία με την ένδεια, την «κακιά ώρα» με την κανιβαλική πολιτική. Θαυμάστε το και φανταστείτε αναγωγές… Έμεινες άνεργος; Θα μπορούσες να έχεις πάθει το ίδιο και πριν από δέκα χρόνια. Τι; «Τότε εργαζόταν η υπόλοιπη οικογένεια, αλλά τώρα ψάχνει δουλειά»; Ε, και; Σε τέτοιες λεπτομέρειες θα κολλήσουμε, εμείς που κηρύξαμε στατιστικώς «ισότιμη» την πιθανότητα μιας βλάβης με τη μονιμότητα της έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης, σε έναν ολόκληρο χειμώνα; Έχασες το 50% των εισοδημάτων σου; Θα μπορούσε να το έχει πάθει κι ένας ανεπρόκοπος. Είσαι άρρωστος και δεν έχεις λεφτά για φάρμακα; Τόσοι «ζεμανφουτίστες» κινδυνεύουν επειδή δεν ακούν καν τους γιατρούς. Στο κάτω – κάτω, τα θύματα του «μνημονιακού» ΕΟΠΥΥ θα κηδεύονται δωρεάν. Δεν είπε ο Φαήλος Κρανιδιώτης ότι θα τα «διπλώνει» σε κούτες τηλεόρασης;

Όλα αυτά δεν πρόλαβε να τα ακούσει ο Δημήτρης Χριστούλας. Ήξερε όμως πολύ καλά ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα που αδυνατεί πλέον να κρύψει την απάνθρωπη πεμπτουσία του. Το λόμπι της χολής, με την ίδια ευκολία και «παραγωγικότητα» με την οποία καταστρέφει ζωές, καθυβρίζει τον …δυσφημιστικό (για τον ίδιο) θάνατο. Το κάνει, πότε χαρακτηρίζοντας διαταραγμένους κι ανόητους εκείνους που φεύγουν και πότε αφορίζοντας τη «μικροπολιτική» (!) και το «λαϊκισμό» όσων αρνούνται να δουν τη φτώχεια ως αναπτυξιακή αρετή, τον υποσιτισμό μαθητών ως εν δυνάμει αντίβαρο στην παιδική παχυσαρκία, το ξεπάγιασμα ως ανεκτή μέθοδο αφανισμού μικροβίων. Όσο δεν αποκαθηλώνεται, το λόμπι των μισάνθρωπων αποχαλινώνεται.

ΠΡΙΝ 31/3/13