Ο ρόλος του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και επομένως ως
εργαλείου άσκησης ιμπεριαλιστικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο είναι
εξαιρετικά κομβικό ζήτημα. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί όμως να μας
οδηγήσει σε έναν ακρωτηριασμένο πολιτικό στόχο, ο οποίος θα προβλέπει
έξοδο μόνο από την ΟΝΕ, χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή
θα αφήνει ως πιθανό ενδεχόμενο την αποδέσμευση από την ΕΕ σε κάποιον
δεύτερο χρόνο.Η απλή έξοδος μόνο από την ΟΝΕ και όχι συνολικά από την ΕΕ είναι ανεπαρκής, ατελέσφορη, αλλά και αποπροσανατολιστική με την έννοια της συντήρησης αυταπατών για τον χαρακτήρα της ΕΕ.
Είναι ατελέσφορη γιατί για μια μικρή ανοιχτή καπιταλιστική οικονομία όπως είναι η Ελλάδα, η ανάκτηση της συναλλαγματικής και της νομισματικής πολιτικής μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο της ΕΕ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Θα ήταν π.χ. αδύνατο να θέσουμε περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας. Θα ήταν επίσης ακατόρθωτο να ανατάξουμε την παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Κάθε σχετική προσπάθεια απαγορεύεται από την ΕΕ, γιατί καταστρατηγεί τις τέσσερις ελευθερίες και βλάπτει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό». Το κυριότερο όμως είναι το πλαίσιο που έχει επιβάλει η ΕΕ μέσα στο οποίο υπαγορεύονται μια σειρά από αντιδραστικές πολιτικές σχετικά με το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ απαγορεύονται δια ροπάλου οι κρατικές παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής.
Επομένως, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται αναγκαία αφετηρία για κάθε φιλολαϊκή προοπτική. Ο δανεισμός, που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, έγινε κυρίως για να στηριχτούν από τη μια η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και από την άλλη η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου της κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό έχει οικοδομηθεί ένας κυριολεκτικά ληστρικός μηχανισμός, μέσω των τόκων των δανείων. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην εικοσαετία 1992-2011 καταβλήθηκαν συνολικά 507 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το 160% του σημερινού δυσθεώρητου χρέους των 307 δισ. ευρώ. Πρόκειται ολοφάνερα για μια κανονική χρεομηχανή!
Η ανάγκη της ταυτόχρονης εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ προκύπτει και εξαιτίας των αλλεπάλληλων υπεραντιδραστικών εξελίξεων στο εσωτερικό της ΕΕ. Αξίζει να σημειώσουμε την τελευταία πιο σημαντική εξέλιξη από την άποψη αυτή, που είναι η επίσημη θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου από 1/1/2013. Το καταναγκαστικό αυτό σύμφωνο προβλέπει ανώτατο όριο δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Αν εμφανιστεί παρέκκλιση, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% μέχρι την απόσβεση της. Δηλαδή, με απλά μαθηματικά, ας δούμε τι θα ισχύσει για τη χώρα μας. Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 200 δισ. Επομένως, το 60% του χρέους είναι 120 δισ. Αν 300 δισ. είναι το πραγματικό χρέος, τότε για την απόσβεση των 180 δισ. της διαφοράς από το επιτρεπόμενο χρέος σημαίνει 180 χ 0,05 = 9 περίπου δισ. τον χρόνο, τα οποία θα αντληθούν φυσικά με λήψη επιπρόσθετων μέτρων εξουθένωσης του λαού. Να ποια είναι η βάση και του ευρώ και των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!
Συμπερασματικά, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι ένα κεφαλαιώδες πολιτικό ζήτημα γιατί αφενός συμπυκνώνει το σύνολο των αντιθέσεων στη σημερινή συγκυρία και αφετέρου συγκροτεί το βασικό κριτήριο για τη διάκριση της αστικής από την εργατική στρατηγική για κάθε πολιτική δύναμη που εναντιώνεται στο σημερινό ολοκληρωτικό καπιταλισμό και πολύ περισσότερο όταν αναφέρεται στην υπόθεση της σύγχρονης κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Πηγή: Θοδωρής Βουρεκάς – «Πριν»
