Ανακοίνωση ΚΣΕ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για τις εξελίξεις στην Κύπρο

1. Οι εξελίξεις στην Κύπρο εκφράζουν την εγκληματική  πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των δυνάμεων του κεφαλαίου σε Ελλάδα και Κύπρο, για να αντιμετωπίσουν την κρίση τους που βαθαίνει.

Το γκαγκστερικό χέρι των ληστών του Εurogroup στους μισθούς και τις συντάξεις, τα δικαιώματα ακόμα και  στις αποταμιεύσεις των λαϊκών στρωμάτων, οδηγεί στην πλήρη  χρεοκοπία των λαών για να σωθούν οι τραπεζίτες, για να ξεπεράσει την κρίση του το κεφάλαιο, για την ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων ελέγχου των ενεργειακών πηγών  και υποταγής  των χωρών της περιοχής. Οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές, οι Βγενόπουλοι και οι Λάτσηδες, είναι αυτοί κερδοσκόπησαν ασύστολα και τώρα συνεργάζονται με τα κοράκια του ΔΝΤ και της ΕΕ για να φορτώσουν την χρεοκοπία στον κόσμο.
Οι απανωτές δηλώσεις των ληστών της ΕΕ ότι το «μοντέλο Κύπρου» αποτελεί οδηγό για όλη την Ευρώπη δείχνει ότι έχουν αποφασίσει οι φούσκες των τραπεζιτών να πληρώνονται με άγρια λιτότητα, εκποίηση του δημόσιου πλούτου και με  κάθε λαϊκή και προσωπική περιουσία.

2. Οι εξελίξεις αυτές έχουν στην βάση τους την συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλισμού.  Αποτελούν κλιμάκωση της  λεηλασίας σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού λόγω της παταγώδους αποτυχίας των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους να διαχειριστούν την κρίση, έξι χρόνια μετά το ξέσπασμά της. Τα μνημόνια και οι προηγούμενες “διασώσεις” στην Ευρωζώνη δεν έχουν τερματίσει την κρίση πουθενά, ούτε στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, ούτε στην Ελλάδα.  

Η «υπερδιόγκωση» του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Κύπρο δεν είναι παρά έκφραση των τάσεων που υπάρχουν σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, δολάρια ή λίρες είναι «αποθηκευμένα» στα χρηματοκιβώτια των εταιρειών και  των τραπεζών και δεν επιστρέφουν στην «πραγματική οικονομία» και σε νέες επενδύσεις γιατί τα κέρδη που προσδοκούν οι καπιταλιστές από την χρηματιστηριακή παρασιτική κερδοσκοπία είναι μεγαλύτερα.  Σε αυτά τα πλαίσια εμφανίζονται οι τραπεζικοί παράδεισοι είτε πρόκειται για την «αδύναμη» Κύπρο είτε για την «καθώς πρέπει» Ελβετία, είτε για τα «εξωτικά» Καϊμάν, είτε για το «γερμανικό» Λουξεμβούργο. Ας μην κόπτονται λοιπόν όλοι αυτοί που προετοίμασαν και δημιούργησαν την ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος για «τα ρώσικα κεφάλαια» που έχουν κατατεθεί στην Κύπρο. Όταν οι διάφοροι Αμπράμοβιτς στέλνουν τα λεφτά τους στο Λονδίνο ή στην Φρανκφούρτη οι κυβερνήσεις της ΕΕ τους χαρακτηρίζουν «ευπρόσδεκτους επενδυτές» . Όταν στέλνουν λεφτά στην Κύπρο τότε η οικονομία μετατρέπεται σε «καζίνο»...

3. Αυτός που καλείται να πληρώσει το τίμημα της καπιταλιστικής κρίσης και της διάσωσης των τραπεζών   είναι η εργατική τάξη και ο λαός στην Κύπρο. Μέτρα συντριπτικής λιτότητας, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη. Ακόμα και μετά την λεηλασία των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα από την Τράπεζα Πειραιώς του Σάλλα, τα χρέη τους προς την ΕΚΤ τα φορτώνονται οι εργαζόμενοι στην Κύπρο! Απέναντι σ' αυτήν την βαρβαρότητα ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ολόκληρος ο λαός, στις μαζικότερες και πιο οργισμένες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Ο κόσμος αυτός είπε το “όχι” στην Τρόϊκα και τα μέτρα της. Έχει την την δύναμη να συνεχίσει, να κλιμακώσει και να  γκρεμίσει τις κυβερνήσεις και τα μνημόνιά τους!

4. Αναμφίβολα η Κύπρος ήταν και εξακολουθεί να είναι  ένα τεράστιο πεδίο σύγκρουσης αστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη γύρω περιοχή. Οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ με  επικεφαλής την Γερμανία θέλουν να ελέγξουν πλήρως το τραπεζικό σύστημα και τις πηγές και τους δρόμους των πρώτων υλών.  Η όξυνση των ανταγωνισμών είναι αναπόφευκτη πάνω στο έδαφος της παγκόσμιας κρίσης και αστάθειας του καπιταλισμού.

 Η αστική τάξη της Κύπρου, που εκφραζόταν τόσο από την  κυβέρνηση του Αναστασιάδη αλλά και την προηγούμενη κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, προσπάθησε να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της συμμαχώντας με τις μεγάλες δυνάμεις και τους ιμπεριαλιστές. Με την ΕΕ και την πολιτική της  προκειμένου να παραμείνει  σαν χρηματοπιστωτικό κέντρο εντός της ευρωζώνης,  ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα (για αυτό και συμφώνησε σε κούρεμα των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ). Με τις ΗΠΑ και το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ για το ζήτημα της οριοθέτησης της κυπριακής ΑΟΖ.   Αυτή η πολιτική είναι που οδηγεί τους εργαζόμενους στην φτώχια και οξύνει τους  ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή. Η σύμπλεξη των οικονομικών με τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα.

5. Η ελληνική κυβέρνηση είναι εξίσου συνένοχη.  Μαζί με τους έλληνες καπιταλιστές έπαιξε ενεργό ρόλο στους εκβιασμούς και την κλιμάκωση της λεηλασίας σε βάρος των εργαζόμενων στην Κύπρο. Εξαργύρωσε την συμφωνία της στην εκτέλεση του κυπριακού λαού με την παράδοση στον Σάλα (μετά την Αγροτική) και των ελληνικών υποκαταστημάτων των κυπριακών τραπεζών. Η «εθνική υπευθυνότητα» της συμμορίας Σαμαρά-Βενιζέλου- Κουβέλη μετριέται με το βάρος της τσέπης του Σάλλα.  Επιπλέον, οι σοβαρότατες επιπτώσεις που θα έχει η «κυπριακή κρίση» στον ελληνικό καπιταλισμό, εξαιτίας των στενών δεσμών που έχουν οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες στις δύο χώρες, προς μεγάλη τους χαρά θα γίνει το άλλοθι για ένα νέο γύρο αντεργατικών μέτρων σε συμφωνία με την τρόικα.

6. Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν πόσο λανθασμένη και ατελέσφορη είναι η λογική που πρόταξε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορούμε να έχουμε «επαναδιαπραγμάτευση» και «ακύρωση των μνημονίων» παραμένοντας μέσα στο ευρώ. Η συμφωνία Τσίπρα-Καμμένου είναι εξαιρετικά αρνητική  για το κίνημα και την Αριστερά. Πρώτον γιατί αναφέρεται στην «διαπραγμάτευση» του μνημονίου και σε  κάθε περίπτωση λύση εντός ευρώ και ΕΕ, δηλαδή σε συμφωνία με τους ευρω-ληστές. Δεύτερον γιατί αφήνει άθικτη όλη την ταξική στήριξη του ελληνικού κεφαλαίου στις επιθέσεις της τρόικας στην Κύπρο. Τρίτον γιατί με την ευρύτερη προοπτική  που δίνει ο κ. Τσίπρας στην  συμφωνία, οδηγεί σε ένα ευρύτερο μέτωπο με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, πράγμα που εξωραΐζει ένα κόμμα που το περιεχόμενο της «αντιμνημονιακής» του στάσης σφραγίζεται από τους ύμνους στην επιχειρηματικότητα, στον ιδιωτικό ρόλο των τραπεζών, και από έντονα εθνικιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, που φλερτάρει ακόμα και με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.  (βλ και στάση απέναντι στο ζήτημα τη ιθαγένειας).

Όποτε η Αριστερά συμμάχησε με αστικές δυνάμεις (περίπτωση ενιαίου συνασπισμού με ΝΔ και μετά με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 1990-91), όποτε έψαξε στηρίγματα σε κάποιο από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα οδηγήθηκε στην ήττα και την διάλυση. Οι συμμαχίες «με το διάβολο» σίγουρα ανοίγουν τον δρόμο για την κόλαση της αριστεράς...

7. Ηττοπαθής και αποπροσανατολιστική είναι η θέση του ΚΚΕ ότι το ζήτημα μέσα ή έξω από τι ευρώ είναι «ψευτοδίλημμα»!  Όταν όλη η αστική προπαγάνδα επικεντρώνεται στην διάσωση της ευρωζώνης, όταν όλη η ιδεολογική τρομοκρατία του αντίπαλου (και) για το θέμα της Κύπρου συγκεντρώνεται στο “ευρώ ή χάος”, αποτελεί αποχώρηση από την πραγματική πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση με τον εχθρό η λογική του ...«ψευτοδιλήμματος». Είναι άλλο πράγμα να τονίζει η Αριστερά ότι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ πρέπει να συνδέεται με ένα συνολικό πρόγραμμα με προοπτική την εξουσία των εργαζόμενων και είναι άλλο πράγμα η αποφυγή της μάχης.

8. Μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός, οι κοινοί εργατικοί και λαϊκοί αγώνες σε Ελλάδα και Κύπρο μπορούν να τινάξουν πάνω από την πλάτη μας και  την σημερινή «ιερά συμμαχία». Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα κοινό με τους Βγενόπουλους και τους Σάλες, με τους Αναστασιάδηδες και τους Σαμαράδες. Η «εθνική ομοψυχία» που προβάλλουν οι αστικές τάξεις εξυπηρετεί μονάχα τα δικά τους συμφέροντα.  Μόνο η ανάπτυξη ενός ισχυρού εργατικού και λαϊκού κινήματος για να φύγουμε εδώ και τώρα από το ευρώ και την ΕΕ, να καταργήσουμε τον εφιάλτη των μνημονίων και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων, να διαγράψουμε το χρέος, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και να μπουν άμεσα φραγμοί στην ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων καθώς και όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις με τον δικό μας εργατικό και λαϊκό έλεγχο, μπορεί να δώσει προοπτική. Μόνο η κοινή διεθνιστική πάλη των λαών Ελλάδας-Κύπρου και  όλων των λαών της περιοχής μπορούν να βάλουν φρένο στην κρίση, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους πολέμους. Να επιβάλλουμε μέτρα εδώ και τώρα βελτίωσης της ζωής του λαού  αντικαπιταλιστικές απαντήσεις στην κρίση του συστήματος. Για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων.