Aδιάβαστοι απέναντι στο σύγχρονο ιππικό του κεφαλαίου;

Γιώργος Ιντζιρτζής, αριστερό blog

  Το ζήτημα έχει τεθεί: Θέλουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ <μειοψηφική>, με ένα αντι-ευρώ, αντι- ΕΕ, αντι-καπιταλιστικό λόγο ή μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ <πλειοψηφική> με ένα αντι -ευρώ λόγο μόνο ή κύρια, που θα έχει όμως μεγαλύτερη δυνατότητα απεύθυνσης στην κοινωνία?

Δεν είναι προτιμότερο μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα έχει έναν πιο light λόγο & θα μπορεί να επικοινωνεί με τους απογοητευμένους από το ΣΥΡΙΖΑ?

Να <υποστείλουμε> για λίγο τις κόκκινες σημαίες μέχρι να μαζέψουμε κόσμο & μετά τις ξανασηκώνουμε ψηλά?

Ένα ζήτημα είναι τι θα κάνει αυτός ο κόσμος, όταν αποφασίσουμε να ξανασηκώνουμε τις σημαίες. Να βαθύνουμε περισσότερο το λόγο μας. Θα συνεχίσει να μας ακολουθεί? Ή θα αλλάξουμε σιγά-σιγά την πορεία μας για να μην το πάρει χαμπάρι?

Δεύτερο ζήτημα είναι πως θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει την ωμή πραγματικότητα συγκρούσεων στην οποία μπαίνουμε αν δεν έχει υπ’ όψιν του όλο το πεδίο στο οποίο εξελίσσεται η επίθεση του κεφαλαίου.

Όχι επαναστατικές, αλλά ούτε απλές μεταρρυθμιστικές αλλαγές, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν από μια οποιαδήποτε <κυβέρνηση της Αριστεράς>, που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου εθνικού & διεθνούς, αν δεν είναι αποφασισμένη να φτάσει την σύγκρουση στα άκρα. Αν δεν στηρίζεται σε ένα κίνημα βαθειά πολιτικοποιημένο, που έχει γνώση των ταξικών συσχετισμών στην Ελλάδα και διεθνώς.

Πως είναι δυνατόν να πιστεύουμε για παράδειγμα, ότι υπάρχει έστω και μία περίπτωση να σταθεί μια οποιαδήποτε <κυβέρνηση της Αριστεράς> που θα θέσει ζήτημα κλεισίματος του μεταλλείου στις Σκουριές, όταν είναι σίγουρο ότι την επόμενη μέρα θα αντιμετωπίσει εμπάργκο από ΕΕ & Καναδά τουλάχιστον για να μην πω από τον κόσμο όλον, γιατί η <διεθνής του κεφαλαίου> είναι αμείλικτη, αν δεν στηριχτεί από ένα ταξικό, με ισχυρή ιδεολογική πολιτική συγκρότηση, κίνημα?

Ή η ίδια κυβέρνηση πως είναι δυνατόν όχι να εθνικοποιήσει χωρίς αποζημίωση στρατηγικές βιομηχανίες (π.χ. ΕΛΔΑ, Πετρόλα), υπηρεσίες (π.χ. ΟΤΕ), τράπεζες για την ανάπτυξης της χώρας, όπως την εκτιμάει ή ίδια, αλλά να τις απαλλοτριώσει (με αποζημίωση), δηλαδή μια αστική, μεταρρυθμιστική αλλαγή, όταν είναι σίγουρο ότι από την επόμενη μέρα θα εξαπολυθεί η πιο λυσσασμένη επίθεση από ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΜΜΕ και τράβα κορδέλα;

Ή κάτι πολύ απλούστερο: πως είναι δυνατόν να γίνει η οποιαδήποτε πολιτικά επικίνδυνη απεργία, όταν είναι σίγουρο ότι την ίδια μέρα θα κατέβουν εναντίον τους τα <πάντσερ> του κεφαλαίου. ΜΜΕ, καταστολή, επιστράτευση, δικαστήριο, απόλυση, αν δεν υπάρχει μια πολιτικά μάχιμη ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα απλώνει τα αιτήματα σε όλη τη γραμμή του μετώπου της αντιπαράθεσης και με κόσμο έτοιμο για την πιο σκληρή σύγκρουση?

Έτοιμος γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι τα βάζει με τα <ιερά & τα όσια> του κεφαλαίου και συνεπώς θα βρεί απέναντί του την πιο λυσσώδη αντίδραση.

Έτοιμος γιατί ξέρει ότι η συνολική επίθεση που δέχεται, επίθεση σε όλη τη γραμμή των δικαιωμάτων του & των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα, είναι ΣΥΝΟΛΙΚΑ από κεφάλαιο, ΕΕ, ΔΝΤ, ΜΜΕ,ΕΚΤ και δεν συμμαζεύεται. Αυτό λοιπόν, πρέπει όχι να το λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά να το βροντοφωνάζει όπου σταθεί & όπου βρεθεί.

Και θα κλείσω με μια <παραβολή>.

Τον Αύγουστο-Οκτώβρη του 1920, έγινε στην Παταγονία μια εξέγερση των βοσκών που δούλευαν στις απέραντες εκτάσεις των εκεί τσιφλικάδων. Η εποχή που διάλεξαν ήταν οικονομικά επικίνδυνη για τους γαιοκτήμονες, γιατί συνέπεσε με την εποχή της κουράς των προβάτων (υπ’ όψιν ότι εκεί οι εποχές είναι ανάποδα από ότι εδώ).

Ήταν η δεύτερη εξέγερση.

Η πρώτη είχε γίνει ακριβώς ένα χρόνο πριν. Στην πρώτη οι προλετάριοι- βοσκοί είχαν έρθει σε σύγκρουση με τους μισθοφόρους των γαιοκτημόνων και ο αργεντίνικος στρατός που κατέβηκε από Μπουένος Άιρες, έπαιξε έναν <συμβιβαστικό> ρόλο ανάμεσα στα αντιπαρατιθέμενα μέρη & υποχρέωσε τους γαιοκτήμονες να κάνουν δεκτά κάποια από τα αιτήματα των απεργών.

Η δεύτερη εξέγερση έγινε επειδή κανένας από τους όρους τις συμφωνίας γαιοκτημόνων- βοσκών δεν μακροημέρευσε. Με το ξέσπασμα της δεύτερης σύγκρουσης εργατών- μισθοφόρων, ξανακατέβηκε το αργεντίνικο ιππικό. Οι εργάτες νομίζοντας ότι θα παίξει πάλι <συμβιβαστικό> ρόλο όχι μόνο δεν τους επιτίθονταν αλλά όπου τους έβλεπαν σταματούσαν για να τους πουν τον πόνο τους.

Αποτέλεσμα: το ιππικό έβαζε μπροστά τα μυδράλια και τους σκότωνε κατά εκατοντάδες. Οι απώλειες του στρατού (νεκροί άνδρες) ήταν λιγότερες από πέντε. Τους σκοτωμένους δεν τους έθαψαν αλλά τους έκαψαν για να μην μείνει ούτε ίχνος από αυτή την ιστορία στη συνείδηση των εργαζομένων της Αργεντινής. Ούτε ένας τάφος. Πολύ αργότερα χτίστηκε ένα κενοτάφιο από βοσκούς, στο σημείο του μεγαλύτερου μακελειού. Να σημειωθεί ότι η τότε κυβέρνηση της Αργεντινής δεν ήταν δεξιά αλλά σοσιαλδημοκρατική.

Είναι ποτέ δυνατόν να αντιπαρατεθούμε στο σύγχρονο ιππικό του κεφάλαιου (που σημειωτέον θα είναι πολύ σκληρότερο στη σύγκρουση από το αντίστοιχο αργεντίνικο), αν δεν ξέρουμε ποιοι είναι οι φίλοι μας & ποιοι οι εχθροί μας, αν έχουμε τον κόσμο μας απροετοίμαστο εν όψει των επερχόμενων συγκρούσεων, των οποίων η απεργία των καθηγητών είναι μόνο ένα μικρό πρελούδιο?

Για να μην πάμε & εμείς <αδιάβαστοι>. Αμαρτία είναι μετά από τόσο διάβασμα που έχουμε κάνει, των εξεγέρσεων όπου γης.