Παναγιώτης Μαυροειδής, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 19/5/2013
Η
εξαγγελία της απεργίας των καθηγητών, η προληπτική επιστράτευση από την
κυβέρνηση, η μαζική υποστήριξη της απεργιακής πρότασης στις συνελεύσεις
και η αθλιότητα της αναστολής της απεργίας από την ΟΛΜΕ, αποτελούν πολιτικά γεγονότα εξαιρετικής σημασίας, που υπερβαίνουν τον αγώνα ενός κλάδου.
Τυχαίνει
η κυβέρνηση που έκανε την επιστράτευση να συγκροτείται από τους
πολιτικούς πάτρωνες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Αυτή ακριβώς την ένοχη σχέση
τους επικαλέστηκαν αυτές οι δυνάμεις και θεώρησαν πως δικαιούνταν να
πουν πως γνωρίζουν ότι ''η κυβέρνηση θα κάνει απολύσεις, άρα δε μας
παίρνει για απεργία''. Οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, συγκροτούν την πλειοψηφία των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, που άδειασαν στεγνά τους καθηγητές, με
άρνηση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στην επιστράτευση την πρώτη
μέρα της ανακοινωμένης απεργίας των καθηγητών. Είχαν λοιπόν πράγματι
προϋποθέσεις να θεωρούν πως μπορούν να πουλήσουν ‘’πληροφόρηση από τα
μέσα’’, όταν έλεγαν ''δεν υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι''
στήριξης της απεργίας από το ευρύτερο εργατικό κίνημα.
Από
την επαύριον των εκλογών του περασμένου Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε μια
πολιτική στρατηγική που συμπυκνωνόταν στο σύνθημα ‘’θα τους ταράξουμε
στη νομιμότητα!’’. Αυτό ακριβώς είναι και το βαθύτερο πολιτικό υπόστρωμα
που ώθησε τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του στους καθηγητές, σε μια
αντιδραστική συνέπεια ‘’λόγων και έργων’’, να μεθοδεύσουν την αναστολή
της αποφασισμένης απεργίας με το επιχείρημα ‘’ότι δεν υπάρχουν οι όροι
σύγκρουσης με την κυβέρνηση σε γενικό πολιτικό επίπεδο’’.
Ήταν
το ΠΑΜΕ που εναντιώθηκε με λύσσα στην προοπτική απεργιακής
κινητοποίησης των καθηγητών. Κέρδισε έτσι το ΚΚΕ την επιστροφή του μετά
από καιρό στο MEGA. Ήταν αυτές οι δυνάμεις που όχι μόνο δεν πήραν
πρωτοβουλίες απεργιακής δράσης στο εργατικό κίνημα για στήριξη των
καθηγητών, αλλά έκαναν κυριολεκτικά …ευχέλαιο να καταρρεύσει η απεργία.
Αλλά
μέσα σε όλα αυτά ήταν και πάνω από 20.000 καθηγητές, οι οποίοι σε μόλις
δύο μέρες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν δημοκρατικά απεργία. Με γνώση όλων
αυτών. Κόντρα σε επιστράτευση, σε θεούς και δαίμονες, απειλές και
προβοκάτσιες.
Η αναστολή της απεργίας είναι πράγματι μια μεγάλη ήττα για το εργατικό κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία που στενάζει κάτω από τη μνημονιακή μπότα των αντεργατικών πολιτικών της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ευρωχούντας.
Αλλά είναι και μια νέα αφετηρία σοβαρών πολιτικών διεργασιών που δεν πρέπει να υποτιμούνται.
Ότι έγινε με το Μετρό, την Χαλυβουργία και τους ναυτεργάτες, επαναλήφθηκε και τώρα: Επιβολή στρατιωτικού νόμου στην ουσία.
Όποιος νομίζει ότι είμαστε απλά αντιμέτωποι με μια άγρια λιτότητα είναι
γελασμένος. Αντίθετα, ζούμε όψεις μιας κοινωνικής και πολιτικής αστικής
αντεπανάστασης βάθους. Σε αυτές τις συνθήκες η οικοδόμηση των
προϋποθέσεων για επαναστατική ανατροπή και απάντηση, δεν αποτελεί
ιδεολογική υποχρέωση οραματιστών του αύριο, αλλά αδήριτη αναγκαιότητα
για το σήμερα. Είναι ο μόνος δρόμος όχι για να τα ‘’έχουμε όλα’’, αλλά
και για να κερδίσουμε την επιβίωση. Σιγά σιγά θα συνειδητοποιείται πως
ευκολότερα ίσως ανατρέπεις μια κυβέρνηση, παρά αποσπάς μια αύξηση. Και η
πιο μικρή φαινομενικά μάχη, φαίνεται να είναι αναγκαίο, να διεξάγεται
με τους όρους μιας μίνι-επανάστασης, διαφορετικά, όχι μόνο δε θα
κερδίζεται, αλλά δε θα ξεκινά και καθόλου.
Όταν
βλέπει κανείς το ΠΑΣΟΚ να παίρνει 36% στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ στην
κοινωνία μετά βίας αγγίζει το 6%, συνειδητοποιεί, ότι το
σημερινό ‘’οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα’’, όχι μόνο δεν αποτελεί την
απαντοχή και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των ανέργων, αλλά
στην καλύτερη περίπτωση την ..βραδυπορία του. Γιατί υπάρχει και η
χειρότερη περίπτωση, δηλαδή το να αποτελεί τμήμα της εμπροσθοφυλακής του
ταξικού και πολιτικού αντιπάλου. Η άρνηση στήριξης των
απεργιών στο Μετρό, στους ΟΤΑ και στους καθηγητές, το φανερώνει. Στις
συνθήκες αυτές, αποτελεί αυτοκτονία όχι μόνο η ταύτιση, αλλά και η
πολιτική αριστερής ουράς στον υποταγμένο συνδικαλισμό. Αντίθετα, σε
πρώτο πλάνο πρέπει να μπει η προσπάθεια για ανεξάρτητη ενωτική οργάνωση
εργαζομένων και ανέργων σε συνδικάτα και άλλες μορφές, με κέντρα αγώνα
στα χέρια τους και ένα ‘’συντονισμό των συντονισμών’’, που θα δοκιμάσει
πραγματικό αγώνα για την ανατροπή.
Όταν
ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται παντελώς ανίκανος να στηρίξει τον απεργιακό
αγώνα ενός κλάδου, για να μην εκτεθεί ότι ‘’νουθετεί τραβηγμένες μορφές
πάλης’’ και συμμετέχει σε ένα ξεδιάντροπο και πισώπλατο ξεπούλημα, ποιος
θα πιστέψει ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα εμπνεύσει ένα αγώνα ζωής ή
θανάτου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους δανειστές, τους εφοπλιστές
και βιομηχάνους, το δοσμένο σε αυτούς κράτος και πολιτικό σύστημα; Η
στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, σηματοδοτεί για πολλούς εργαζόμενους την
ένδειξη για οριστική ενσωμάτωσή του σε μια πολιτική εντός των ορίων της
ΕΕ και του κεφαλαίου.
Με το ΚΚΕ τα πράγματα βρίσκονται μεταξύ τραγωδίας και εγκληματικής πολιτικής ευθύνης.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι σε πολιτικές στιγμές, με δυνατότητες
παροξυσμού της ταξικής αναμέτρησης και κλιμάκωσής της, διαλέγει μια
στάση απόλυτα συστημική, ακατανόητη και για πολλούς αγωνιστές του. Η
πρωτοφανής λογική ότι ‘’δε θα δώσω καμία μάχη, διότι υπάρχει κίνδυνος να
την χάσω’’, δύσκολα μπορεί να πείσει. Το περισσό θράσος να επιτίθεται
σε όσους επιχειρούν να δώσουν τη μάχη, όπως έκανε με την επίθεση στην
αντικαπιταλιστική αριστερά στους καθηγητές, δε θα μείνει πολιτικά
ατιμώρητο.
Όλα
οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που ωστόσο μοιάζει με ένα κλειστό δοχείο που
αυξάνει την εσωτερική του πίεση και διογκώνεται. Μειώνονται οι διαφυγές
με το κλείσιμο βαλβίδων εκτόνωσης, όπως η ύπαρξη ενός ελεγχόμενου
αστικού διπολισμού και η παρουσία ενός υποταγμένου μαζικού
συνδικαλιστικού κινήματος, που χάνει πλέον κάθε αξιοπιστία.
Αναπτύσσονται έτσι, οι κίνδυνοι του θανάτου για τα δικαιώματα της
κοινωνικής πλειονότητας, της πολιτικής απαξίωσης των διαχειριστικών
ψοφοδεών πολιτικών απαντήσεων, αλλά και οι δυνατότητες μιας απίστευτης
έκρηξης. Η τελευταία για να υπάρξει, πρέπει να είναι σαφές αυτό και στις
δυνάμεις της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς, δεν θα είναι
προϊόν μετάβασης και συνέχειας, αλλά γέννημα ρήξης και ασυνέχειας.
