ΜΕΞΙΚΟ
Επειτα από δίχρονη απουσία ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας
απηύθηνε ένα ανακοινωθέν για το 2013 που, αν και γράφτηκε στη μεξικανική
ζούγκλα, νομίζεις ότι έρχεται από δίπλα μας
Επιμέλεια: Κορίνα Βασιλοπούλου
«Το
χάος θα έρθει από κάτω» προειδοποιεί ο ηγέτης των Ζαπατίστας,
υποδιοικητής Μάρκος, στο πρώτο ανακοινωθέν της χρονιάς. Ο
«σουμπκομαντάντε», ύστερα από μια σχετικά διακριτική παρουσία τα δύο
τελευταία χρόνια, αύξησε τις δημόσιες παρεμβάσεις του στα τέλη του 2012,
οπότε και ανακοίνωσε μια σειρά πολιτικών, ειρηνικών πρωτοβουλιών στα
εδάφη του Τσιάπας και όχι μόνο.
Το
ανακοινωθέν του Μάρκος, το οποίο δημοσιεύθηκε στη μεξικανική εφημερίδα
«La Jornada» φαίνεται πως ήρθε ως απάντηση στην πρωτοβουλία που
εξήγγειλε ο νέος πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο για την
«καταπολέμηση της φτώχειας». Το κείμενο, που έχει τίτλο «Εμείς και
αυτοί», είναι γραμμένο με τη μορφή μονόλογου των ισχυρών της Γης
απέναντι σε έναν φανταστικό συνομιλητή και καταλήγει με το
σύνθημα/προειδοποίηση «Μαριτσιβέου»: «Εκατό φορές θα νικήσουμε», όπως
σημαίνει στη γλώσσα των Ινδιάνων Μαπούτσε της Χιλής.
«Εμείς και αυτοί/οι (παρα)λογισμοί των από πάνω»
Γενάρης 2013.
Μιλούν οι από πάνω:
Εμείς
είμαστε αυτοί που κάνουν κουμάντο. Είμαστε ισχυρότεροι, παρόλο που
είμαστε λιγότεροι. Δεν μας νοιάζει τι λες – ακούς – σκέφτεσαι – κάνεις,
αρκεί να μη μιλάς, να μην ακούς, να μην κινείσαι.
Μπορούμε
να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους μέσης ευφυΐας (αν και είναι
πλέον δύσκολο να τους βρεις στις τάξεις των πολιτικών), όμως επιλέγουμε
κάποιους που δεν είναι καν σε θέση να προσποιηθούν ότι ξέρουν τι τους
γίνεται.
Γιατί; Γιατί μπορούμε.
Μπορούμε
να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για
να συλλαμβάνουμε και να φυλακίζουμε αληθινούς εγκληματίες, μόνο που
αυτοί οι εγκληματίες αποτελούν ζωτικό μας κομμάτι. Αντίθετα, επιλέγουμε
να κυνηγάμε, να χτυπάμε, να συλλαμβάνουμε, να βασανίζουμε, να
φυλακίζουμε και να δολοφονούμε εσένα.
Γιατί; Γιατί μπορούμε.
Αθώος
ή ένοχος; Τι σημασία έχει; Η δικαιοσύνη είναι μια από τις πολλές
πουτάνες στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή.
Και
ακόμα κι αν προσαρμόζεσαι απόλυτα στο καλούπι που σου επιβάλλουμε,
ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα, κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε.
Και αν επιμένεις να μας ρωτάς γιατί το κάνουμε, νά η απάντηση: Γιατί μπορούμε. [...]
Δεν
έχει σημασία ποιος βγαίνει μπροστά. Τα περί Δεξιάς ή Αριστεράς είναι,
απλώς, οδηγίες για τον σοφέρ που παρκάρει το αμάξι. Η μηχανή λειτουργεί
από μόνη της. Δεν χρειάζεται να δώσουμε καν εντολή για να τιμωρηθούν οι
απερίσκεπτοι που ίσως μας πάνε κόντρα. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές
κυβερνήσεις όλου του πολιτικού φάσματος, παρέα με διανοούμενους,
καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ερίζουν
για το ποιος θα έχει το προνόμιο να μας ικανοποιήσει.
Οπότε, άντε πηδήξου, χάσου, σάπισε, ψόφα, απογοητεύσου, παραδώσου.
Για τους άλλους δεν υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα.
Ναι,
έχουμε σπείρει μίσος, κυνισμό, πικρία, απελπισία, τον θεωρητικό και
πρακτικό «ωχαδερφισμό», τον κονφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον
φόβο που έγινε παραίτηση.
Κι όμως, φοβόμαστε μήπως όλο αυτό πάρει τη μορφή οργανωμένης, ανατρεπτικής οργής, που δεν εξαγοράζεται.
Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διευθετούμε, το δίνουμε σε δόσεις, το τροφοδοτούμε.
Αλλά, το χάος που έρχεται από τους από κάτω…
Α, αυτοί… ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κοστίζουν.
Κι
ύστερα, είναι τόσο αυθάδεις ώστε να μη θέλουν πια να ζητιανεύουν, να
περιμένουν, να ζητούν, να ικετεύουν, αλλά να ασκήσουν την ελευθερία
τους. Πού ξανακούστηκε τέτοια ξεδιαντροπιά!
Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος. Ανθρωποι που κοιτάζουν στην άλλη πλευρά, που βγαίνουν από το καλούπι, το σπάνε ή το αγνοούν.
Ξέρεις
τι μας έχει ωφελήσει πολύ; Αυτός ο μύθος της ενότητας πάση θυσία. Να τα
βρίσκεις μόνο με τον αρχηγό, τον διευθυντή, τον ηγέτη ή όπως κι αν τον
λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουμε, να διευθύνουμε, να συγκρατούμε έν@ν
παρά πολλούς. Και μάλιστα, φτηνότερο. Ατομικές επαναστάσεις κι άλλα
τέτοια. Είναι άχρηστα σε συγκινητικό βαθμό.
Αντίθετα,
αυτό που αποτελεί κίνδυνο, πραγματικό χάος, είναι όταν ο καθένας
γίνεται συλλογικότητα, ομάδα, μπάντα, φυλή, οργάνωση και μαθαίνει να
λέει «όχι» και «ναι» και όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί το
«όχι» στοχεύει σε εμάς που κάνουμε κουμάντο. Οσο για το «ναι»… αυτό κι
αν είναι συμφορά, φαντάσου ο καθένας να χτίζει τη δική του μοίρα και να
αποφασίζει τι θα γίνει και τι θα κάνει. Είναι σαν να υπονοείς ότι οι
αμελητέοι είμαστε εμείς, αυτοί που περισσεύουν, οι άχρηστοι, αυτοί που
πρέπει να μπουν φυλακή, να εξαφανιστούν.
Ναι,
σκέτος εφιάλτης. Για εμάς, αυτή τη φορά. Φαντάζεσαι πόσο κακόγουστος θα
γινόταν αυτός ο κόσμος; Γεμάτος Ινδιάνους, μαύρους, καφέ,
κίτρινους,κόκκινους, ράστα, τατουάζ, πίρσινγκ, ξυρισμένα κεφάλια, πανκ,
γκοθ, μιγ@δες, σκέιτερ, τη σημαία με το «Α» χωρίς πατρίδα, νέους,
γυναίκες, πουτ@νες, κορίτσι@, ηλικιωμένους, οδηγούς, αγρότες, εργάτες,
προλετάριους, φτωχούς, ανώνυμους και… άλλους. Δίχως πριβέ χώρους για
εμάς, τους «beautiful people», τους «ωραίους ανθρώπους» για να
καταλαβαινόμαστε… γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν σπούδασες στο
Χάρβαρντ.
Ναι, η μέρα εκείνη θα ήταν για εμάς σαν νύχτα… Τα πάντα θα τινάζονταν στον αέρα. Τι θα κάναμε;
Μμμμ…
αυτό δεν το έχουμε σκεφτεί. Σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε για
να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, αλλά… δεν μας έχει περάσει από το μυαλό.
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι εποχές κρίσης. [...]
Οχι, φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Οσο για αυτή την προφητεία… Μπα, σκέτες προλήψεις, χωριάτικες…
Τι;… Δεν είναι προφητεία;
Α, είναι υπόσχεση…
«ΜΑΡΙΤΣΙΒΕΟΥ»* («Εκατό φορές θα νικήσουμε»)
(συνεχίζεται…)
Από οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε κόσμου.
Υποδιοικητής Μάρκος
Πλανήτης Γη
Γενάρης 2013
(Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ισπανικά στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2013/01/20/ellos-y-nosotros-i-las-sin...)
Εφημερίδα των Συντακτών
αναδημοσίευση από alfavita.gr
