πηγή, infowar
Η έκθεση «Η Είδηση Υπό Διωγμό»,θα φιλοξενηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο.
Σε μια εποχή που η Φωτογραφία αποτελεί αναπόσπαστο
μέρος της καθημερινής ζωής και την ενημέρωσης όλων μας, στην Ελλάδα η
φωτοειδησεογραφική εικόνα αλλά και γενικότερα η επαγγελματική φωτογραφία
τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση.
Στην έκθεση που παρουσιάζεται στο Ευρωκοινοβούλιο από την Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά, εκ μέρους του S&D, οι άνθρωποι του Τύπου γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές της είδησης.
Στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τα τεκταινόμενα, οι εργαζόμενοι στον Ελληνικό στον Τύπο –με κύριους πρωταγωνιστές τους φωτορεπόρτερ και τους εικονολήπτες, αφού ο εξοπλισμός τους προδίδει την ιδιότητά τους– γίνονται συχνά οι ίδιοι θύματα.
Οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ πολύ συχνά ξοδεύουν το 1/3 του χρόνου φωτογράφισής τους, κατά τη διάρκεια κάλυψης ενός γεγονότος – από το πιο απλό γεγονός που έχει συμβεί σε δημόσιο χώρο, μέχρι διαδηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου κα, προκειμένου να εξηγήσουν όχι μόνο σε απλούς πολίτες, αλλά και σε αρμόδιους, το αυτονόητο: ότι οι φωτορεπόρτερ Οφείλουν να φωτογραφίζουν στο πλαίσιο της Φωτοειδησεογραφίας και της Ενημέρωσης.
Στην τελευταία έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RFS) για την ελευθερία του Τύπου το 2012, η Ελλάδα από την 30η θέση που είχε το 2007, καταβαραθρώθηκε στην 84η θέση, αμέσως μετά Μαλάουι, το Μπουτάν και τη Νικαράγουα.
Η έκθεση «Η είδηση υπό διωγμό» παρουσιάστηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 2012, σε συνεργασία με το Μορφωτικό ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ, με πολύ μεγάλη επιτυχία, καθώς μεγάλος αριθμός επισκεπτών, όπως οι ίδιοι επεσήμαναν, δε γνώριζαν πόσο δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο είναι να ασκείς το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα.
Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται δεν εμπίπτουν στο συμβατικό χαρακτήρα του εικαστικού status που λίγο ή πολύ γνωρίζουμε, ούτε στους κανόνες μιας καλλιτεχνικής έκθεσης φωτογραφίας, αλλά αποτελούν μια μαρτυρία των φωτογράφων- δημιουργών της, ένα ντοκουμέντο για ότι βίωσαν ή ότι αντίκρισαν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.
Ως «παρατηρητές», φωτορεπόρτερ και εικονολήπτες βρίσκονται πάντα στη μέση της…εμπόλεμης ζώνης μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών με απόρροια αυτού, να στιγματίζονται ως εχθροί και από τις δύο πλευρές.
Στην έκθεση «Η Είδηση υπό διωγμό» οι δημιουργοί δεν έχουν στο μυαλό τους, αλλά ούτε και την πολυτέλεια του χρόνου, να δουλέψουν πάνω στη δυναμική σύνθεση του κάδρου ή τα χρώματα. Μοναδικός τους σύμμαχος, πέρα από τη φωτογραφική μηχανή, είναι το ένστικτό τους που βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Το «θέμα» τους, η βία που ασκείται στους συναδέλφους τους ή τους ίδιους όταν καλύπτουν τέτοια γεγονότα, διαρκεί ελάχιστο χρονικό διάστημα και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών δεν υπάρχουν άλλοι «μάρτυρες» με φωτογραφική μηχανή. Τόσο λοιπόν η σπανιότητα της καταγραφής τέτοιων γεγονότων όσο και η συλλογή του υλικού, κάνουν την έκθεση αυτή ακόμη πιο ιδιαίτερη.
Η παρουσίασή της στο ευρύ κοινό, αποτελεί μια αυταπόδεικτη απάντηση σε όσους επιχείρησαν στο παρελθόν ή θα επιχειρήσουν στο μέλλον να φιμώσουν με οποιοδήποτε τρόπο τους εργαζόμενους στην Ενημέρωση, αφού όσο υπάρχουν γεγονότα θα υπάρχουν και εκείνοι που θα τα μεταδίδουν, καθώς η σχέση του ανθρώπου με την Είδηση, είναι συνυφασμένη με την ίδια του την ύπαρξη πάνω στη Γη και αποτελεί εσωτερική του ανάγκη.
Στην έκθεση που παρουσιάζεται στο Ευρωκοινοβούλιο από την Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά, εκ μέρους του S&D, οι άνθρωποι του Τύπου γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές της είδησης.
Στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τα τεκταινόμενα, οι εργαζόμενοι στον Ελληνικό στον Τύπο –με κύριους πρωταγωνιστές τους φωτορεπόρτερ και τους εικονολήπτες, αφού ο εξοπλισμός τους προδίδει την ιδιότητά τους– γίνονται συχνά οι ίδιοι θύματα.
Οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ πολύ συχνά ξοδεύουν το 1/3 του χρόνου φωτογράφισής τους, κατά τη διάρκεια κάλυψης ενός γεγονότος – από το πιο απλό γεγονός που έχει συμβεί σε δημόσιο χώρο, μέχρι διαδηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου κα, προκειμένου να εξηγήσουν όχι μόνο σε απλούς πολίτες, αλλά και σε αρμόδιους, το αυτονόητο: ότι οι φωτορεπόρτερ Οφείλουν να φωτογραφίζουν στο πλαίσιο της Φωτοειδησεογραφίας και της Ενημέρωσης.
Στην τελευταία έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RFS) για την ελευθερία του Τύπου το 2012, η Ελλάδα από την 30η θέση που είχε το 2007, καταβαραθρώθηκε στην 84η θέση, αμέσως μετά Μαλάουι, το Μπουτάν και τη Νικαράγουα.
Η έκθεση «Η είδηση υπό διωγμό» παρουσιάστηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 2012, σε συνεργασία με το Μορφωτικό ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ, με πολύ μεγάλη επιτυχία, καθώς μεγάλος αριθμός επισκεπτών, όπως οι ίδιοι επεσήμαναν, δε γνώριζαν πόσο δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο είναι να ασκείς το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα.
Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται δεν εμπίπτουν στο συμβατικό χαρακτήρα του εικαστικού status που λίγο ή πολύ γνωρίζουμε, ούτε στους κανόνες μιας καλλιτεχνικής έκθεσης φωτογραφίας, αλλά αποτελούν μια μαρτυρία των φωτογράφων- δημιουργών της, ένα ντοκουμέντο για ότι βίωσαν ή ότι αντίκρισαν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.
Ως «παρατηρητές», φωτορεπόρτερ και εικονολήπτες βρίσκονται πάντα στη μέση της…εμπόλεμης ζώνης μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών με απόρροια αυτού, να στιγματίζονται ως εχθροί και από τις δύο πλευρές.
Στην έκθεση «Η Είδηση υπό διωγμό» οι δημιουργοί δεν έχουν στο μυαλό τους, αλλά ούτε και την πολυτέλεια του χρόνου, να δουλέψουν πάνω στη δυναμική σύνθεση του κάδρου ή τα χρώματα. Μοναδικός τους σύμμαχος, πέρα από τη φωτογραφική μηχανή, είναι το ένστικτό τους που βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Το «θέμα» τους, η βία που ασκείται στους συναδέλφους τους ή τους ίδιους όταν καλύπτουν τέτοια γεγονότα, διαρκεί ελάχιστο χρονικό διάστημα και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών δεν υπάρχουν άλλοι «μάρτυρες» με φωτογραφική μηχανή. Τόσο λοιπόν η σπανιότητα της καταγραφής τέτοιων γεγονότων όσο και η συλλογή του υλικού, κάνουν την έκθεση αυτή ακόμη πιο ιδιαίτερη.
Η παρουσίασή της στο ευρύ κοινό, αποτελεί μια αυταπόδεικτη απάντηση σε όσους επιχείρησαν στο παρελθόν ή θα επιχειρήσουν στο μέλλον να φιμώσουν με οποιοδήποτε τρόπο τους εργαζόμενους στην Ενημέρωση, αφού όσο υπάρχουν γεγονότα θα υπάρχουν και εκείνοι που θα τα μεταδίδουν, καθώς η σχέση του ανθρώπου με την Είδηση, είναι συνυφασμένη με την ίδια του την ύπαρξη πάνω στη Γη και αποτελεί εσωτερική του ανάγκη.
