Σχετικά με την κυβέρνηση υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Γιώργος Ρούσης

«Ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού-κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, άσχετα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ».

Πρόκειται για απόσπασμα άρθρου του συντρόφου Γιάννη Ελαφρού στο «Πριν» της προηγούμενης Κυριακής.

Επειδή κατά την ταπεινή μου γνώμη τέτοιες διατυπώσεις οδηγούν άσχετα από προθέσεις στην ενίσχυση, αν όχι της Χρυσής Αυγής, του ΣΥΡΙΖΑ, ως της μοναδικής αριστερής δύναμης που προτείνει μια άμεση κυβερνητική εναλλακτική από τη σημερινή, τοποθετούμαι απέναντι της μέσω της απάντησης που δίνω σε ορισμένα σχετικά με αυτό το ζήτημα ερωτήματα.

1. Η αντικαπιταλιστική και δη η κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας τύπου Τζανετάκη, ή τύπου ιταλικού «ιστορικού συμβιβασμού»; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
2. Η ίδια αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει, ή ακόμη και να στηρίξει μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών ή όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μέσω συμβιβασμών με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και δη την ΕΕ επικαλείται ότι μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
3. Η αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει ή να στηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες, με όλες την αντιφατικότητα της πολιτικής της; Απάντηση: Ανάλογα με τον αν εκτιμά ότι το πρόγραμμα της προωθεί η όχι την υπόθεση του σοσιαλισμού.
4. Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την «μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς»(θέση 61); Απάντηση: Κατηγορηματικά ΝΑΙ, διότι:

1.Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του όρου αυτού.

2.Η αποτυχία ανάλογων κατά το παρελθόν εγχειρημάτων, όπως άλλωστε και η αποτυχία των επαναστάσεων, ή εμπειριών όπως τα εργοστασιακά συμβούλια, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί στην απόρριψή της προσπάθειας επανάληψης τους λαμβάνοντας υπόψη τα διδάγματα από τις ήττες.

3. Η άρνηση συμμετοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση και η αναμονή του Αγίου σοσιαλισμού ουσιαστικά , ακυρώνει το περιεχόμενο της μεταβατικής πρότασης, και ως προς αυτό τουλάχιστον σημαίνει ταύτιση με το ΚΚΕ. Αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη προκύπτει το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει τα προτεινόμενα στο μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε στη θέση 43 .

4.Αφήνει αναπάντητο το ερώτημα ποιος θα αντικαταστήσει την σημερινή κυβέρνηση που αγωνιζόμαστε να ανατραπεί . Μήπως άμεσα η δικτατορία του προλεταριάτου;

5.Σημαίνει ότι είτε η μεταβατική πρόταση δεν έρχεται σε ρήξη και εντάσσεται στην καπιταλιστή διαχείριση, είτε αν εκτιμάται ότι έρχεται σε ρήξη, στο όνομα μιας κακώς νοούμενης επαναστατικής καθαρότητας, αντί να γίνεται προσπάθεια κατάκτησης της ηγεμονίας, αυτή παραδίδεται στους υπόλοιπους συμμάχους , και οι μη συμμετέχοντες διατηρούν για τον εαυτόν τους το ρόλο του θεατή αντί εκείνο του δρώντος , όπως θα έλεγε ο Μανώλης Αναγνωστάκης .

6.Η λογική της άρνησης συμμετοχής μιας συνιστώσας του μετώπου, αν τελικά γίνονταν αποδεκτή και από τις υπόλοιπες, θα οδηγούσε στο μετέωρο βήμα του πελαργού υπό την έννοια του κενού, που θα προέκυπτε από το ότι δεν θα υπήρχε κανείς για να εφαρμόσει το προτεινόμενο πρόγραμμα. Εκτός και αν θεωρείται ότι αυτό μπορεί , άμεσα να υλοποιηθεί με τη μορφή της κομμουνιστικής αυτοδιαχείρισης.

7. Κι’ αν πράγματι ο στόχος είναι ο παραπάνω, τότε σε τίποτα δεν θα διέφερε ούτε από λογικές του τύπου «να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό δίχως να καταλάβουμε την εξουσία», ούτε από το αναρχικό μπακουνικό, αδιέξοδο, το οποίο ουσιαστικά σήμαινε επίκληση της λαϊκής αυτενέργειας για να ασκείται τελικά η εξουσία από τη μπακουνική σέκτα.

8. Η άρνηση συμμετοχής, σημαίνει αδυναμία να φανταστούμε μια διαφορετική από την αστική μορφή άμεσης κυβερνητικής διαχείρισης με στοιχεία από την Παρισινή Κομμούνα, σε συνδυασμό με ότι άλλο σχετικό εφεύρει η λαϊκή αυτενέργεια, η οποίο ναι μεν δεν θα είναι άμεσα εργατική εξουσία, ούτε θα σηματοδοτεί το ολοκληρωτικό τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής, όμως θα τα διευκολύνει.

9. Τελικά η μη συμμετοχή σημαίνει άρνηση της στρατηγικής του πολέμου θέσεων, δηλαδή της κατάκτησης οχυρών –μεταξύ των οποίων του κυβερνητικού- που θα διευκολύνουν την επαναστατική τελική έφοδο .

Σχετικά τώρα με την κεντρική ως προς το θέμα μας θέση του συντρόφου Παναγιώτη Μαυροειδή, δηλαδή ότι το θέμα είναι να κατακτηθεί η εξουσία και όχι η κυβέρνηση τέσσερα μόνον επιχειρήματα:

1. Ως γνωστόν για το σύνολο της πολιτικής επιστήμης, μαρξισμού συμπεριλαμβανομένου η εκτελεστική εξουσία και η κυβέρνηση αποτελεί τμήμα της πολιτικής εξουσίας.
2. Και η αστική τάξη ολοκλήρωσε την επανάσταση της όταν αφού είχε ήδη κατακτήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική εξουσία, κατέλαβε και την κυβερνητική εξουσία.
3. Η κοινή λογική και όχι μόνον η επαναστατική, λέει ότι το να έχεις ανατρέψει μια αστική κυβέρνηση και στη θέση της να έχεις μια κυβέρνηση που εφαρμόζει ένα αντικαπιταλιστικο-αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα, μάλλον διευκολύνει παρά δυσκολεύει την κατάκτηση της συνολικής πολιτικής εξουσίας, της οποίας απώτερος πάντα στόχος είναι η απονέκρωση της .

Τέλος όσον αφορά στον συσχετισμό του κυβερνητικού στόχου με τον κοινοβουλευτισμό, που θέτουν και οι δυο παραπάνω τοποθετήσεις, θυμίζω το περισσότερο από ποτέ επίκαιρο απόσπασμα του Λένιν από τον «Αριστερισμό»:

«Πως μπορεί [σήμερα] να λέει κανείς ότι τάχα ο «κοινοβουλευτισμός είναι ξεπερασμένος πολιτικά», αν «εκατομμύρια» και «λεγεώνες» προλετάριων είναι ακόμη όχι μόνο υπέρ του κοινοβουλευτισμού γενικά, μα και ανοιχτά «αντεπαναστάτες»!; […..] Είναι φανερό ότι οι αριστεροί στη Γερμανία πήραν την επιθυμία τους και την ιδεολογικοπολιτική τους στάση για αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο λάθος για τους επαναστάτες.»[1]

Θυμίζω ακόμη ότι όταν ο Λένιν έριχνε το σύνθημα όλοι οι εξουσία στα σοβιέτ, υπήρχαν ήδη τα σοβιέτ, τα οποία απ’ ότι η ταπεινή μου αίσθηση της πραγματικότητας μου επιτρέπει να εκτιμώ, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα του σήμερα, όπως δεν υπήρχαν και στη Γερμανία όταν ο Λένιν ειρωνεύονταν τους αριστεριστές που αρνούνταν τον κοινοβουλευτισμό, λες και είχε επικρατήσει κάποια Σοβιετική δημοκρατία[2].

Σε τελευταία ανάλυση εκτιμώ ότι η πρόταση σύστασης πολιτικού μετώπου με την παράλληλη άρνηση συμμετοχής στην κυβέρνηση που θα υλοποιήσει το πρόγραμμα του , είναι ανάλογη με τη στάση εκείνων που θέλουν την επανάσταση αλλά αρνούνται να συμμετέχουν στην υλοποίηση της, με άλλα λόγια με εκείνους που κατήγγειλε ο Ζίzεκ – πριν ταχθεί υπέρ της συνεργασίας με την «εθνική» αστική τάξη- οι οποίοι θέλουν την επανάσταση δίχως επανάσταση.

Στον ίδιο βαθμό που είναι αναγκαία άμεσα η σύσταση ενός πολιτικού αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου είναι αναγκαία και η πρόταση για μια αντίστοιχη κυβέρνηση. Η άρνηση συγκρότησης τους ακόμη και αν επιχειρηθεί να καλυφθεί στο παρά πέντε από μια επιφανειακή και πρόσκαιρη εκλογική συνεργασία, (κάτι που θα βρίσκεται και σε πλήρη αντίθεση με την υποτίμηση του κοινοβουλευτικού αγώνα εκ μέρους όσων αρνούνται το μέτωπο), αποτελεί καταστροφική αναπαραγωγή σε μικρογραφία του κουκουεδίστικου σεχταρισμού.

Γιώργος Ρούσης

…………………………………………………..

[1] Λένιν, Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού Άπαντα Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή , τόμος 41, σελίδα 41

[2] Λένιν Στο ίδιο, σελίδα 39