του Αντώνη Μ., Μαθητή Γ΄ Λυκείου
Υπάρχει μαθητής που να στηρίζει την απεργία των καθηγητών;
Τις τελευταίες ημέρες, οι πάντες παρακολουθούν (καλύτερα
παρακολουθούμε) τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την επικείμενη
απεργία που κήρυξε το Δ.Σ της ΟΛΜΕ, αλλά και το προγραμματισμένο
“ντύσιμο” των καθηγητών στις αποχρώσεις του χακί, σύμφωνα με τις πιο
πρόσφατες τάσεις της μόδας, μιας μόδας που επιβάλλεται από διαφόρους
κύκλους συμφερόντων, που θέλουν τους πάντες υπάκοους και εν τέλει
συνένοχους, στην Ελλάδα των Μνημονίων, της πείνας, της μιζέριας και της
ανέχειας. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην
Ελλάδα της επιστημόνικης εξειδίκευσης και της πανεπιστημιακής
κατάρτισης, η οποία με μαθηματική ακρίβεια, εν Ελλάδι, σε οδηγεί, όχι σε
μια προσωπική και επαγγελματική καταξίωση, αντιθέτως σε οδηγεί στην
ανεργία και στην απαξίωση, σε δουλειά του ποδαριού με κατώτατο μισθό
έναντι μηδενικού τιμήματος (“ξέρεις θα σε δοκιμάσω 2-3 βδομάδες και μετά
έχει ο Θεός”), μια από τις πιο κοινότυπες φράσεις στην Ελλάδα της
κρίσης ή καλύτερα της εκμετάλλευσης του μόχθου και του ιδρώτα με το
πρόσχημα της κρίσης. Στην Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε ένα από τα
μεγαλύτερα στοκατζίδικα εργαζόμενων στην Ευρώπη. Ευκαιρία ψάχνει η
κυβέρνηση να ξεπουλήσει όσο-όσο αυτό το ανθρώπινο στοκ (όσο κυνικό και
αν ακούγεται), στους επενδυτές-”ευεργέτες” (κατά πολλούς
“δημοσιογράφους”), όπως ξεπούλησε τον ΟΠΑΠ, τον ΟΤΕ και αύριο θα
ξεπουλήσει το νερό για να το πούμε νεράκι.
Εάν την Παρασκευή 17/5, τα πράγματα έχουν την έκβαση που επιδιώκει η
κυβέρνηση, ίσως να δούμε ζωντανά, πως θα εξελιχθεί μια
διαδικασία-παρωδία. Μια παράσταση, που ξεχειλίζει από υποκρισία. Πως
γίνεται σήμερα να θες το καλό μου και την ηρεμία μου, όταν εδώ και 4
χρόνια, δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει αναστατωθεί από το
επονομαζόμενο “Δόγμα του Σοκ” (ας μην υπερβάλλουμε, τα “τζάκια” δεν
έχουν καταλάβει τίποτε). Τόσες μειώσεις μισθών, τόσες απολύσεις, τόσες
φοροεπιδρομές, τόσοι λογαριασμοί απλήρωτοι. Τα πάντα στο ελληνικό
νοικοκυρίο, κατά τη κυβέρνηση και τους κονδυλοφόρους της ήταν μέλι-γάλα,
μέχρι τη στιγμή που οι
“αναρχικοί-ταραχοποιοί-βολεμένοι-λεφτάδες-φοροφυγάδες” καθηγητές,
αποφάσισαν να ΔΙΑΜΑΡΤΗΡΗΘΟΥΝ. Να διεκδικήσουν τα αυτονόητα! Τα δίκαια
τους! Τι να πω! Δεν είχαμε καθόλου σκοτούρες! Τώρα ήρθε και έδεσε!
Με ενοχλεί που θες το καλό μου, ενώ εσύ το παιδάκι σου αγαπητέ
πολιτικέ/(μεγαλό)δημοσιογράφε (σσ. ποιά η διαφορά;) το πηγαίνεις στα
ιδιωτικά σχολεία και στα κολλέγια, στας Οξφόρδας και στα Harvard, στα
LSE και στα Yale; Νοιάζεσαι τι ποιότητα παιδείας θα λαμβάνει ο μαθητής
και ως πολιτικός τι συνθήκες εξασφαλίζεις για την διεξαγωγή του
μαθήματος; Δεν διασφαλίζεις τίποτα, αντιθέτως αφαιρείς τα μέσα που
χρειάζονται για την ομαλή διεξαγωγή του μαθήματος. Οι Πανελλαδικές που
θα δώσω σαν υποψήφιος την Παρασκευή, είναι κατα κοινή παραδοχή-de
facto-ένας διαγωνισμός αποστήθισης. Λίγη σημασία έχει αν θα έχω
αποκομίσει επαρκείς γνώσεις και τα κατάλληλα εφόδια για να βγω στη
κοινωνία, με έναν καλώς διαμορφωμένο χαρακτήρα. Έχω τη πεποίθηση, πως οι
κυβερνώντες, θέλουν ένα σχολείο, όπου ο μαθητής θα είναι “παπαγαλάκι”,
ενώ ο λειτουργός-παιδαγωγός-καθηγητής, με όσα θέλει να κάνει η
κυβέρνηση, θα κάνουν την παρουσία του τυπική, για να τηρούνται τα
προσχήματα. Όταν θες υπεράριθμες τάξεις-στάβλους, μέσα στα 40 λεπτά που
είναι μια διδακτική ώρα, ο καθηγητής από παιδαγωγός θα μετατραπεί σε ένα
κανονικό mp3-player που θα “αναπαραγάγει” σε fast forward την ύλη που
έχει διανεμηθεί απο το Υπουργείο Παιδείας (και τώρα που μιλάμε αυτό
γίνεται, αλλά σε χαμηλότερες στροφές). Τι απορίες να λύσει, τι συμβουλές
να δώσει ο καθηγητής. Πόσο πάτο έχει πια αυτό το βαρέλι;
Στις ειδήσεις, παρατηρώ βγαίνουν συμμαθητές μου, που (μόνο)
κατακρίνουν τις εν λόγω κινητοποιήσεις και (μόνο) γονείς που κάνουν το
ίδιο. Πες πως δικαιολογημένα και αυθόρμητα λένε όσα λένε και
ομολογουμένως με το δίκιο τους. Γιατί δεν έχουν βγάλει τόσες μέρες στα
κανάλια, έναν υποψήφιο, έναν γονίο, που να στηρίζει τον αγώνα των
καθηγητών; Γιατί προβάλλουν τόσο αυτόν τον κοινωνικό κανιβαλισμό; Θα
ήταν σωστό, καθηγητές και μαθητές, χέρι-χέρι να διαδήλωναμε, ενάντια σε
όλα αυτά που έρχονται και να αντισταθούμε σε περαιτέρω ευτελισμό του
θεσμού του σχολείου. Όπως στην Ισπανία! Αυτό φοβούνται. Φοβούνται αυτό
που λέμε: “Η Ισχύς εν τη ενώσει”. Τέλος, στην ερώτηση αν υπάρχουν
μαθητές που να στηρίζουν την απεργία των μαθητών, σας λεώ: ΕΓΩ!
Ας το φωνάξουμε δυνατά: ΕΜΕΙΣ!
