Γερμανία ξανά: η αντιδραστική φύση της μετανάστευσης
Οι στίχοι «κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά, μας πήρες απ’ τον τόπο μας, τα πιο καλά παιδιά» από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη, τραγουδήθηκαν πολύ στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Ο χρόνος όμως γυρνά και η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, αφού εκτός από τα πιο καλά παιδιά, στις σύγχρονες «φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές» οδεύουν και τα πιο καλά μυαλά.
εφημ ΠΡΙΝ
Μια μορφωμένη γενιά νέων εργαζομένων που
τρέχει να ξεφύγει από τη δαμόκλειο σπάθη της στατιστικά βέβαιης και
κοινωνικά ανάλγητης ανεργίας, αλλά και που αναζητά το οξυγόνο της
ελπίδας σε χώρες όπου με το μισθό από την εργασία του, μπορεί κανείς να
ζήσει με αξιοπρέπεια.
Ξανά, η Εδέμ της εργασίας εντοπίζεται στη
Γερμανία, τη χώρα όπου η ανεργία κυμαίνεται στο 6,9%, ένα μέγεθος που
από μόνο του καθιστά θελκτική τη μετανάστευση. Σύμφωνα με την
Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της χώρας, τη χρονιά που πέρασε η ροή
μεταναστών προς τη Γερμανία αυξήθηκε κατά 13%. Ειδικά για τους Έλληνες, η
χώρα της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε προορισμός
εγκατάστασης και εργασίας για 10.000 επιπλέον άτομα σε σχέση με το 2011,
ένα ποσοστό αύξησης 43%!
Ο χάρτης της ροής των μεταναστών προς τον
ισχυρό της Ευρώπης αποκαλύπτει γλαφυρά την ουσία και το δράμα της
οικονομικής κρίσης που πλήττει όλο τον Νότο: Αύξηση 45% σημειώθηκε στη
μετανάστευση Ισπανών προς τη Γερμανία, ενώ τα αντίστοιχα στοιχεία για
την Πορτογαλία ήταν αύξηση 43% και για την Ιταλία αύξηση 40%. Σε
απόλυτους αριθμούς, οι περισσότεροι νέοι μετανάστες προέρχονται από την
Πολωνία, ενώ σημαντική αύξηση παρατηρείται και στη μετανάστευση πολιτών
των κρατών τα οποία εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και το 2007
και κυρίως, από τη Σλοβενία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.
Η μετανάστευση δεν είναι μια ανέμελη
περιπλάνηση από πόλη σε πόλη, μια ανθρώπινη παρόρμηση προς το
διαφορετικό και την περιπέτεια, όπως κάποια ρεύματα σκέψης και στην
Αριστερά υποστηρίζουν. Δεν είναι ένα μεταφοιτητικό «Erasmus» αλλά μια
αγωνιώδης και οδυνηρή απάντηση στο πιεστικό ζήτημα της επιβίωσης, της
επαγγελματικής αξιοπρέπειας και της οικογενειακής προκοπής. Είναι
περαιτέρω μια προσωπική στάση για την ατομική επιβίωση που ερείδεται στα
αδιέξοδα μιας χώρας, αλλά τα επιτείνει κιόλας. Σύμφωνα με τον καθηγητή
Οικονομικής Γεωγραφίας στο ΑΠΘ, Λόη Λαμπριανίδη, που εκπόνησε έρευνα για
το 2010, ξεπερνούν τους 120.000 οι επιστήμονες και ειδικοί που έχουν
εγκαταλείψει την Ελλάδα, ένα ποσοστό 10% του επιστημονικού δυναμικού της
χώρας. Παράλληλα, τα βιογραφικά τους σημειώματα σε φορείς του
εξωτερικού φέρεται σήμερα να έχουν στείλει 300.000 Έλληνες, έτοιμοι την
επόμενη μέρα να πάρουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Πρόκειται για μια άνευ
προηγουμένου «αιμορραγία» εργατικής δύναμης, με κύριο ωφελούμενο τη
χώρα υποδοχής, που χωρίς να επενδύσει σε κρατικό ή οικογενειακό επίπεδο
ούτε ένα ευρώ, ωφελείται από την εκμετάλλευση της εργασίας με πενιχρά
ανταλλάγματα, πολύτιμα όμως σε περιόδους τέτοιας κρίσης.
