Η ευρω-ανοησία στην επέτειο του…Μυλωνά

Τα τρία στάδια της σουρεαλιστικής εσχατολογίας κι ένα έργο των Μόντι Πάιθονς
 
του Διονύση Ελευθεράτου, εφημ. "Πριν"

Ας «τιμήσουμε» την επικείμενη επέτειο του εκλαμπρότατου Παύλου Μυλωνά! Την πρώτη επέτειο της πρώτης εγχώριας «επιστημονικής» (τρομάρα της) απόπειρας να πιστέψει η ελληνική κοινωνία ότι τυχόν έξοδος από την ευρωζώνη θα κομίσει –a priori, αυτομάτως, αναπόφευκτα– σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς… Ήταν Μάιος του 2012, όταν εκπονήθηκε η σχετική έκθεση της Εθνικής Τράπεζας. Την υπέγραφε το στέλεχός της Π. Μυλωνάς, που κατά το παρελθόν είχε εργαστεί στο ΔΝΤ. «Ο καλός ο μυλωνάς όλα τα αλέθει» διατείνεται η παροιμία, αλλά ο συγκεκριμένος Μυλωνάς όλα τα …έσφαξε, όλα τα μαχαίρωσε. Ίχνος ζωής δεν άφησε! «Γνωμάτευσε» ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ το βιοτικό μας επίπεδο –σε όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος– θα μειωνόταν κατά 55%, ο πληθωρισμός θα μας έπνιγε, η ανεργία θα έφθανε στο 34% (αλήθεια, τώρα προς τα πού οδεύει;). Όσο για το βαθμό υποτίμησης του νέου νομίσματος, ο μάντης Μυλωνάς τον προκαθόρισε στο 65%.

Με την επιστημονική «βαρύτητα» της εν λόγω έκθεσης έφριξαν και οικονομικοί αναλυτές που κάθε άλλο παρά εισηγούνταν έξοδο από την ευρωζώνη. Ένας εξ αυτών, ο οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος, παρατήρησε: «Για την “τεκμηρίωση” των θέσεών της, χρησιμοποιεί πίνακες, στους οποίους αναφέρει ως πηγή(!) τις δικές της αυθαίρετες εκτιμήσεις». Επίσης: «Όταν μια τέτοια “επιστημονική” έκθεση τοποθετεί την υποτίμηση του ενδεχομένου νέου νομίσματος σε επίπεδα άνω του 50%, (…) ενώ είναι γνωστό ότι η διαφορά της παραγωγικότητας της Ελλάδας με την ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης (από την οποία θα καθοριζόταν η αντικειμενική ισοτιμία ενός εθνικού νομίσματος) με τη Γερμανία δηλαδή, δεν είναι μεγαλύτερη του 20% σήμερα, είναι κάτι παραπάνω από ύποπτη».

Αν υποθέσουμε ότι η έκθεση Μυλωνά σήμανε την εκκίνηση της ευρω-ανόητης εσχατολογίας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός τρεις μήνες αργότερα σηματοδότησε το δεύτερο στάδιό της: Η «καταστροφή» που μας περιμένει αν τυχόν βγούμε από τη στρούγκα …τεντώνεται σαν ακορντεόν.

Τι είπε ο Αντώνης Σαμαράς, στην Μπιλντ, τον Αύγουστο: Το βιοτικό μας επίπεδο μειώθηκε κατά 35%, αλλά κάλλιο 35% και μέσα στο ευρώ παρά έξω και 70%. Δηλαδή 15 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες πάνω από την «προφητεία» Μυλωνά! Έτσι, για να φαντάζει το «επαπειλούμενο» κοινωνικό δράμα διπλάσιο αυτού που ήδη βιώνουμε.

Έχουμε ήδη εκφράσει την απορία: Όταν η «τρόικα εσωτερικού» αναγνωρίσει ότι η πραγματική υποτίμηση της ζωής μας (τη λένε και «διάσωση») φθάνει π.χ. το 60%, θα ακούμε πως εκτός ευρωζώνης μας περιμένει ένα 120%; Κι αυτό τι ακριβώς θα σημαίνει; Θα πεθάνουμε όλοι και τα σκουλήκια της δραχμής θα φάνε το 20% των πτωμάτων μας, από την πρώτη κιόλας ημέρα; Τον Αύγουστο παχαίνουν οι μύγες, ε, είπε κατά το μήνα εκείνο ο Σαμαράς να θρέψει λίγο (;) παραπάνω και τις ακρίδες που ελλοχεύουν για να μας αφανίσουν αν …βγούμε στο ξέφωτο. Όγδοος μήνας ήταν άλλωστε ο Αύγουστος, όγδοη πληγή του Φαραώ οι ακρίδες – να, ορίστε, ταίριαζε και σημειολογικά το πράγμα.

Το τρίτο στάδιο, από τη χαραυγή του 2013, δεν το σηματοδότησε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά ολόκληρες …χαρμόσυνες χορωδίες. Ναι, η εσχατολογία απέκτησε τη συντροφιά της θριαμβολογίας: «Οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν διάλυση του ευρώ διαψεύστηκαν, το κοινό νόμισμα παραμένει». Ε, και;

Ναι, το ευρώ παραμένει εν ζωή εν μέσω της διαρκώς αυξανόμενης δυσφορίας των απανταχού «υπηκόων» του, ανεπιθύμητο ακόμη και στην Ανατολική Ευρώπη. Το τι θα γίνει με το κοινό νόμισμα, ακόμη και πώς ενδέχεται να διαμορφωθούν τα σχέδια των γερμανικών οικονομικών και πολιτικών ελίτ γι’ αυτό, είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Δεν θυμόμαστε να προέβλεψε κάποιος τη διάλυση της ευρωζώνης σε παρελθούσα …μέρα και ώρα, αλλά κι αν υπάρχει (κάποιος) μικρή σημασία έχει αυτό.

Το βασικό θέμα είναι άλλο: Από πού κι ως πού η ίδια η επιβίωση της ευρωζώνης ισοδυναμεί με «επιχείρημα» υπέρ της παραμονής μας σε αυτήν; Τι διάολο είναι το ευρώ; Αυτοσκοπός; Τοτέμ; Μινώταυρος, η επίπλαστη «ιεροσύνη» του οποίου καθιστά ανεκτή κάθε (ανθρωπο)θυσία; Από πότε ένα οικονομικό ή νομισματικό status πρέπει να κρίνεται με γνώμονα, όχι το κατά πόσο εξυπηρετεί ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες, αλλά το αν επιτυγχάνει να …υπάρχει;

Τώρα που τάσσονται εναντίον του ευρώ –πέραν του ΑΚΕΛ– ο Λαφοντέν κι ο Μελανσόν, ποιος θα μας εισάγει άραγε στο τέταρτο στάδιο της ευρω-ανόητης εσχατολογίας; Και πού ακριβώς θα έγκειται αυτό; Ποιος ξέρει, μπορεί να γράψει ο Π. Καψής ή να πει ο «Μπένι» ότι οι «δήθεν ριζοσπάστες του γαλλογερμανικού άξονα απεργάζονται το γκρέμισμα του κοινού μας σπιτιού, που τόσο φιλόξενο αποδείχθηκε για τον ευρωπαϊκό Νότο»…

Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τη –συντελεσθείσα ήδη– αναβίωση της αστειότητας πως δεν νοείται «συντονισμός των εργαζομένων της Ευρώπης» εκτός της κοινής στρούγκας. Διότι, αν δεν το καταλάβατε, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι είναι καταραμένοι σε χειρότερο βαθμό κι από εκείνα τα ψαράκια της ταινίας Το νόημα της ζωής, των Μόντι Πάιθονς, που καλημέριζαν το ένα το άλλο μέσα σε μία γυάλα: Σύμφωνα με τον «κεντροαριστερό» σουρεαλισμό, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα αποξενωθούν τραγικά μεταξύ τους, εάν δεν βρίσκονται στο στόμα ενός λευκού καρχαρία…