Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, πηγή "αριστερό blog"
Συγκινήθηκα…
-
Όταν άκουσα τον πρωθυπουργό να δηλώνει χαρούμενος και συγκινημένος που η
ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, πήρε το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης.
Την επόμενη μέρα, υπέγραψε, γεμάτος χαρά και συγκίνηση, την επίταξη των
εκπαιδευτικών, καθώς τη μεθεπόμενη τον περίμενε το κουραστικό ταξίδι για
τη μακρινή και φίλη Κίνα. Αισθάνθηκα τύψεις, γιατί ήμουν ένας από
αυτούς που το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τον πότισα φαρμάκι
εκδηλώνοντας την πρόθεσή μου για απεργία στις εξετάσεις. Η νίκη του
Ολυμπιακού ήρθε σαν βάλσαμο να απαλύνει τις δικές του πληγές και τις
δικές μου τύψεις. Τελικά, ο πρωθυπουργός μας, θα έπαιρνε το δρόμο του
ξενιτεμού, χαρούμενος και όχι λυπημένος.
-
Όταν πληροφορήθηκα από τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων πως ο
πρόεδρος της ΟΛΜΕ διαγράφηκε από τη ΝΔ, πέφτοντας ηρωικά στον αγώνα
ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ (και των λοιπών ψιλών) που με τόση λύσσα
επιτέθηκε στους εκπαιδευτικούς τους οποίους εκπροσώπησε επάξια όλο το
προηγούμενο χρονικό διάστημα. Δάκρυσα, είναι αλήθεια, γιατί θυμήθηκα,
τον Αντώνη Σαμαρά, που πέρασε τα ίδια μέχρι που επέστρεψε θριαμβευτής,
τη Ντόρα τη Μπακογιάννη που έκανε επίσης την ίδια παλινδρόμηση, το
Γιώργο Καρατζαφέρη που ετοιμάζεται κι αυτός να επιστρέψει και εκείνους
τους αγωνιστές βουλευτές της ΝΔ που ψήφισαν ΟΧΙ στο μνημόνιο 2, αλλά η
ζεστή, λόγω εξουσίας, αγκαλιά της παράταξης τους χώρεσε και πάλι.
Κουράγιο πρόεδρε. Σύντομα θα επιστρέψεις θριαμβευτής. Το ξέρεις και το
θέλεις κι εσύ άλλωστε (τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι).
-
Όταν έμαθα πως ένας άξιος βουλευτής και πρώην υφυπουργός (με άλλο
κόμμα), με σταθερές πολιτικές και κομματικές πεποιθήσεις, ένας πολιτικός
των βιβλίων και του πνεύματος, ένας αγαπημένος τηλεοπτικός αστέρας,
έπαθε ζημιά μεγάλη εξ αιτίας μιας απεργίας εκπαιδευτικών σε περίοδο
εξετάσεων. Τον κοιτάζω στην τηλεόραση και αναλογίζομαι πράγματι τα όσα
είχε περάσει. Και νιώθω οργή και τύψεις. Οργή με τους τότε
εκπαιδευτικούς που δεν κατάλαβαν την ευαισθησία αυτού του, τότε, παιδιού
και τύψεις γιατί παραλίγο να γινόμουν κι εγώ αιτία ώστε, κάποιο άλλο
παιδί στο σήμερα, να πάθει ζημιά μεγάλη και ανεπανόρθωτη. Ευτυχώς, η
Κίνα με πρόλαβε και ντύθηκα το χακί της επίταξης.
-
Όταν διαπίστωσα το ενδιαφέρον της κυβέρνησης της χώρας μου αλλά και
όλων των αντικειμενικών δημοσιογράφων των τηλεοπτικών καναλιών που
κοσμούν, στην κυριολεξία, το χώρο της ενημέρωσης και του ελέγχου, για
τους μαθητές και τους νέους γενικότερα. Βούρκωσα όταν άκουσα τον
πρωθυπουργό μου, μιλώντας στην Κίνα, να αναφέρεται με πόνο ψυχής στο 65%
των νέων της χώρας μου που βρίσκονται στην ανεργία. Κατάλαβα την
ειλικρινή αγωνία του να πείσει τους Κινέζους επιχειρηματίες να έρθουν
και στην Ελλάδα να στήσουν επιχειρήσεις με τα ίδια «κινέζικα»
μεροκάματα. Ένιωσα πως τελικά, όλοι είμαστε κινέζοι, κι αν δεν είμαστε
πρέπει σύντομα να γίνουμε.
-
Όταν διάβασα το ΠΔ για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών σε
όλη την επικράτεια γιατί κατάλαβα την αγωνία της κυβέρνησης να μην
αφήσει ούτε ένα σχολείο στις εσχατιές της χώρας χωρίς να είναι πλήρες σε
εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων αλλά, να μην αφήσει επίσης και
καμία οικογένεια εκπαιδευτικών να βαλτώσει στα ακίνητα νερά της ηρεμίας,
της εργασιακής ασφάλειας και της οικογενειακής γαλήνης. Άλλωστε είναι
γνωστά τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών για το πόσο πλήττονται τα
ζευγάρια και τα τέκνα αυτών, όταν η ζωή τους κυλάει ανιαρά χωρίς
απρόοπτα και εκπλήξεις, χωρίς, δηλαδή, το αλατοπίπερο της ζωής.
Κατάλαβα, με δυσκολία είναι αλήθεια, το μακρόπνοο σχέδιο της κυβέρνησης
να γεμίσει όλες τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας με νέους,
ανύπαντρους εκπαιδευτικούς οι οποίοι, ευρισκόμενοι για πέντε χρόνια στις
περιοχές αυτές, δεν μπορεί παρά ριζώσουν σ’ αυτές κάνοντας φίλους,
οικογένειες και παιδιά. Και αποκέντρωση και λύση δημογραφικού
προβλήματος. Ένιωσα τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο της σκέψης όσων το
εμπνεύστηκαν.
-
Όταν έμαθα πως ένας από τους γνωστούς και έγκυρους οίκους αξιολόγησης,
αναβάθμισαν τρεις ελληνικές τράπεζες. Ξέσπασα σε λυγμούς χαράς γιατί
επιτέλους είδα τις θυσίες και τους κόπους μου των τελευταίων τεσσάρων
χρόνων να πιάνουν τόπο. Επιτέλους, θα μπορώ να νιώθω κι εγώ υπερήφανος,
όπως οι δυτικοευρωπαίοι φίλοι μου, για τις τράπεζές μου. Μαζί τους
αναβαθμίστηκε και το ηθικό μου. Δεν πειράζει που η οικονομική μου
κατάσταση υποβαθμίζεται κι άλλο. Μου αρκεί που το κλίμα των αγορών για
τις τρεις αυτές τράπεζες άλλαξε προς το καλύτερο. Εμένα δεν με πειράζει
που τα μάτια μου αρχίζουν να γίνονται σχιστά σε επικίνδυνο βαθμό ώστε να
μην ξεχωρίζω το πρωί που ξυπνάω αν είμαι κινέζος ή όχι. Μου αρκεί που
κάποια στιγμή, το ’14 το ’15, το ’20 θα αρχίσει η ανάπτυξη και θα βγούμε
στις αγορές για να ξεπουληθούμε ακόμη πιο ελεύθερα.
-
Τέλος, με την απουσίας της Άννας, της «δικής μου» Άννας, της «δικής
μας» Άννας. Την Άννα του μαθητή, την Άννα της φωτοτυπίας, την Άννα της
κενοτομίας, την Άννα του ακριβού γούστου στις κουρτίνες…τι να
πρωτοθυμηθώ. Με πληγώνει η απουσία της. Αν ήταν εδώ, παρούσα και ενεργή,
δεν άφηνε ποτέ να περάσουν οι μαθητές την ψυχική ταλαιπωρία που πέρασαν
τις τελευταίες μέρες. Θα προχωρούσε στην επίταξη από την αρχή της
σχολικής χρονιάς και όχι λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις. Όμως, μου
λείπει και ο Ανδρέας, ο Ανδρέας της υγείας για όλους, όσους έχουν
χρήματα, ο μεγάλος εμπνευστής του ΕΟΠΥΥ. Μην τα παρατάς Ανδρέα, είμαστε
μαζί σου στη νέα προσπάθεια που ξεκινάς για να ολοκληρώσεις το όραμά
σου: κανένας πολίτης χωρίς λεφτά, να μην έχει πρόσβαση σε φάρμακα και
νοσοκομεία.
Ήταν
τέτοια η συγκίνησή μου που μόνο παρακολουθώντας σε επανάληψη δυο
επεισόδια του «μεγαλοπρεπή» και στη συνέχεια το διαγωνισμό τραγουδιού
της Γιουροβίζιον, μπόρεσα να συνέλθω…
