πηγή, αριστερό blog
Την
περασμένη βδομάδα η ΟΛΜΕ, αποφάσισε να προτείνει στον κλάδο δυναμικό
απεργιακό αγώνα, για να μην περάσουν οι προωθούμενες απολύσεις και
υποχρεωτικές μεταθέσεις χιλιάδων καθηγητών, μαζί και με άλλα αιτήματα
ενάντια στη διάλυση της παιδείας.
Η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αμέσως ανακοίνωσε προληπτική επιστράτευση, πριν ξεκινήσει απεργία και πριν καλά καλά να αποφασιστεί!
Την
Τρίτη 13/5 85.000 καθηγητές προσέρχονται σε γενικές συνελεύσεις, για
να εγκρίνουν μαζικά τον απεργιακό αγώνα, από την Παρασκευή 16/5, μέρα
έναρξης και των πανελλαδικών εξετάσεων.
Η φασιστική επιστράτευση ξεκινάει από την Τετάρτη 14/5.
Η Παρασκευή 16/5 θα είναι μια κρίσιμη μέρα, η πρώτη μέρα μιας μεγάλης σύγκρουσης
Η
κοινή λογική λέει ότι σε αυτή τη σύγκρουση πρέπει να παραταχθεί
ολόκληρο το εργατικό κίνημα, όλοι οι εργαζόμενοι και άνεργοι,
οργανωμένοι κα μη στα συνδικάτα, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση.
Τι
αποφάσισε όμως η ΑΔΕΔΥ, μέλος της οποίας είναι και η ΟΛΜΕ; Να μη γίνει
απεργία ούτε την Παρασκευή που ξεκινά η απεργία, με στόχο να σπάσει η
επιστράτευση, ούτε έστω την Τετάρτη και Πέμπτη συμβολικά ενάντια στην
επιστράτευση που θα έχει ξεκινήσει. Αντί αυτού, αποφάσισε απεργία την
Τρίτη 14/5!
Τι σημαίνει αυτή η απόφαση;
Πρώτο: Η ΑΔΕΔΥ δε στηρίζει την απεργία της ΟΛΜΕ που ξεκινάει την Παρασκευή. Την ίδια άρνηση έχει και η ΓΣΕΕ.
Δεύτερο: Δε θέλει να συγκρουστεί με την επιστράτευση που ανακοίνωσε η κυβέρνηση
Τρίτο:
Δε θέλει να αποφασίσουν οι καθηγητές στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Έβαλε
απεργία την συγκεκριμένη μέρα, για να μην είναι οι καθηγητές στα σχολεία
και να μη γίνουν ή να απομαζικοποιηθούν οι συνελεύσεις ή να αναγκασθούν
οι καθηγητές να μην απεργήσουν.
Φρικτό και τερατώδες; Ηλίθιοι; Προβοκάτορες;
Είναι
χειρότερα τα πράγματα. Ας θυμηθούμε μόνο ότι σε μια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ
έχει δεν έχει 6% στην ελληνική κοινωνία, πριν λίγο στο συνέδριο της
ΓΣΕΕ, πήρε κοντά στο 40!
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας.
Αυτό
το συνδικαλιστικό κίνημα, στην κυρίαρχη δομή του, όχι μόνο δεν
είναι η πρωτοπορία και η απαντοχή των εργαζομένων, αλλά αποτελεί τη
βραδυπορία τους. Ακριβώς γιατί ήταν και είναι υποταγμένο στον κόσμο του
κεφαλαίου, τις κυβερνήσεις του και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο πιο ψηλά, τόσο χειρότερα...Εκεί συναντάς καθαρά ένα
πτώμα που βρωμάει, αδιάφορο και ανίκανο να καλύψει τόσο τους
εργαζόμενους, όσο και το 1,5 εκατομμύριο ανέργων εξ αιτίας της στενής
ομοιο-επαγγελματικής δομής του, της πολιτικής υποταγής του και της
γραφειοκρατικής αντιδημοκρατικής λειτουργίας του.
Ας πάρουμε τα μέτρα μας.
Χωρίς
όπλα δεν κερδίζεται κανένας πόλεμος. Ένα νέο εργατικό κίνημα που θα
θέλει να ενώσει στον αγώνα, αυτό είναι το ζητούμενο. Ένας μεγάλος
ενωτικός αγωνιστικός συντονισμός, όλων των αγωνιστικών προσπαθειών, που
θα συνεπάρει τον κόσμο. Ένα άλλο κέντρο αγώνα, με πολιτικό μπόι και
στόχο ανατροπής της επίθεσης. Αυτός είναι ο στόχος.
Ένα
νέο εργατικό κίνημα δεν θα είναι προϊόν παρθενογένεσης, αλλά αποτέλεσμα
της συντριβής και ενωτικής αγωνιστικής υπέρβασης του υποταγμένου
συνδικαλισμού. Από τα κάτω, ενωτικά, αγωνιστικά, δημοκρατικά. Δε μπορεί
να είναι προϊόν αναχώρησης, αλλά μιας νέας συνάντησης πάνω στην
αντικαπιταλιστική προοπτική του κόσμου της δουλειάς ενάντια στο
κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες του.
Ένα
νέο εργατικό κίνημα, θα αποτελεί διαζύγιο και διάσπαση με την
εθελοδουλεία, τον κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Θα συμπυκνώνει
την αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων, στο δικό τους έδαφος της
ανεξάρτητης από εργοδοσία και κράτος συνδικαλιστικής οργάνωσης στην βάση
των κλάδων, με πόδια στις επιχειρήσεις, από κοινού σε δημόσιο και
ιδιωτικό τομέα.
Κάθε
τίμιος εργαζόμενος, κάθε ταξικό ρεύμα και κίνηση, κάθε δύναμη της
αριστεράς, μπορεί και πρέπει να συμβάλλει σε αυτό το στόχο. Τα αναθέματα
δεν αρκούν, ούτε πολύ περισσότερο η πολιτική ουράς και η υπερψήφιση (με
...διαφορετικό σκεπτικό), τέτοιων κατάπτυστων αποφάσεων των ΔΑΚΕ και
ΠΑΣΚΕ.
Εργατικό
κίνημα αυτή τη στιγμή, είναι ένα και μοναδικό πράγμα: οι εκπαιδευτικοί
που είναι στην κόντρα. Όπως χτές ήταν οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ. Και πιο
πίσω οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ. Όπως προχτές ήταν οι εργαζόμενοι στην
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ. Έτσι προχωράει ο ταξικός αγώνας. Όχι με μετρήματα
της σειράς, ούτε με λιβανίσματα της ‘’κοινής γνώμης’’.
Ας διαλέξουμε την θέση μας λοιπόν: Νίκη στους καθηγητές και το λαό, κάτω η επιστράτευση....
