1. Η
τρικομματική κυβέρνηση του Σαμαρά δείχνει για άλλη μια φορά, ακόμα πιο
αποκρουστικά, το αυταρχικό πρόσωπό της. Ουσιαστικά, με την επιστράτευση
των εκπαιδευτικών μετατρέπει τη σκέψη της απεργίας σε ιδιώνυμο αδίκημα.
Μετά την επιστράτευση των ναυτεργατών, των εργαζομένων στο Μετρό και
στους ΟΤΑ, προχώρησε στην επιστράτευση των 85.000 καθηγητών, προχωρώντας
ολοένα και βαθύτερα στην κατεύθυνση του πολιτικού εκφασισμού,
επισείοντας τη φοβέρα των απολύσεων. Από τη μια πλευρά κρατάει τη
βάρβαρη ταξική πολιτική της γενικευμένης φτώχειας και ανεργίας και από
την άλλη προσπαθεί να διασπάσει και να συκοφαντήσει κάθε κλάδο
εργαζομένων που σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται. Αυτή η πολιτική είναι
επικίνδυνη και πρέπει να ηττηθεί.
2. Οι κινητοποιήσεις των
εκπαιδευτικών είναι δίκαιες και αναγκαίες. Μέσα σε μόλις τρία χρόνια
Μνημονίου έκλεισαν πάνω από 1.000 σχολεία, η χρηματοδότηση της
εκπαίδευσης βρέθηκε σε επίπεδα αφρικανικής χώρας, οι μισθοί στην
εκπαίδευση συρρικνώθηκαν κατά 40%-48%, η ανεργία στους νέους ξεπέρασε το
60%, το πτυχίο έγινε κουρελόχαρτο, τα ΑΕΙ – ΤΕΙ κλείνουν, το φάντασμα
της γενικευμένης απομόρφωσης απειλεί ολόκληρη την κοινωνία και ο
εκπαιδευτικός καλείται να γίνει λάστιχο, ανασφαλής και μεταφερόμενος σε
κάθε γωνιά της χώρας μας, ενώ 10.000 αναπληρωτές και αρκετές χιλιάδες
μόνιμων εκπαιδευτικών απειλούνται με απόλυση, για να εκπληρωθούν οι
απαιτήσεις της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της συγκυβέρνησης.
3. Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει πίσω του μια μεγάλη
ιστορία αγώνων. Η απεργία στις εξετάσεις (1988), η δολοφονία του Ν.
Τεμπονέρα (1991), η μεγάλη απεργία των 60 ημερών (1997), ο ματωμένος
διαγωνισμός ΑΣΕΠ (1998), η απεργία των δασκάλων (2006), οι μεγάλες
μαθητικές κινητοποιήσεις (1999/00) δείχνουν ότι στην εκπαίδευση
συμπυκνώνονται πάντοτε σοβαρές κοινωνικές αντιπαραθέσεις, αλλά και ένα
έμπειρο και αγωνιστικό δυναμικό που δεν είναι διατεθειμένο να σκύψει το
κεφάλι.
4. Η υπόθεση της δημόσιας εκπαίδευσης αφορά όλη την
κοινωνία. Πάνω από 1,2 εκατ. μαθητές βρίσκονται στα θρανία. Ως εκ τούτου
ο κοινωνικός αυτοματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά και η προσπάθεια να
εφαρμοστεί το δόγμα τού «διαίρει και βασίλευε» ώστε να στραφούν οι
εργαζόμενοι γονείς ενάντια στους δασκάλους των παιδιών τους πρέπει να
συναντήσουν παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.
5. Η υπεράσπιση των συνδικάτων είναι πρώτιστης
σημασίας. Η διάλυση των σταθερών εργασιακών σχέσεων, η προσπάθεια
εξαφάνισης της Συλλογικής Σύμβασης παραδίδει τους εργαζόμενους βορά στις
ορέξεις του κράτους και των εργοδοτών. Οι θεωρίες των «καθαρών
σωματείων», των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και η αδιέξοδη φυγή προς το
χάος πρέπει να συναντήσουν μια σοβαρή, εργώδη και ουσιαστική
αντιπαράθεση από τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλισμού και της
αριστερής πτέρυγας. Τα συνδικάτα είναι όπλα στα χέρια των εργαζομένων,
ιδιαίτερα στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες.
6. Η απάντηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος
στις απειλές, τους εκφοβισμούς και την επιστράτευση πρέπει να είναι
πολιτική. Πρέπει να συγκληθούν άμεσα Γενικές Συνελεύσεις, να
εξασφαλιστεί πολιτικά η θωράκιση του εκπαιδευτικού αγώνα με
ανακοινώσεις, ψηφίσματα, πολιτική ή υλική στήριξη. Σ’ αυτόν τον δρόμο,
ιδιαίτερο ρόλο πρέπει να διαδραματίσουν γονείς, μαθητές, φοιτητές, νέοι
εργαζόμενοι. Να κληθούν τα συνδικάτα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν
πανεθνική απεργία στις 17 Μάη και συλλαλητήρια όλη την εβδομάδα από 13 –
17 Μάη. Σ’ αυτόν τον βηματισμό να κινηθούν εργατικά κέντρα, νομαρχιακά
τμήματα της ΑΔΕΔΥ, πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες.
Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών
